Ο απόστολος Πέτρος μίλησε και αυτός για τη νέα δημιουργία, λέγοντας ότι «οί δέ νύν ουρανοί και ή γη τώ αύτού λόγω τεθησαυρισμένοι είσί πυρί τηρούμενοι εις ήμέραν κρίσεως και απωλείας των άσεβωών ανθρώπων» (Β' Πέτρ.3,7), για να δημιουργήσει κατόπιν τους «καινούς ουρανούς και την καινή γη». Ο ιερός συγγραφέας της Αποκαλύψεως αναφέρεται διεξοδικά στο θέμα αυτό: «Και είδον ούρανόν καινόν και γήν καινήν· ό γαρ πρώτος ουρανός καί ή πρώτη γη άπήλθον, καί ή θάλασσα ούκ έστιν έτι» (Αποκ.21,1).
Ο απόστολος Παύλος ομιλεί για τη μελλοντική αποκατάσταση της κτίσεως, ως συμμετοχή της στην «ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ.8,21). Ήτοι, όπως τονίζει ο αείμνηστος καθηγητής της Δογματικής Ν. Μητσόπουλος, η φθορά της κτίσεως οφείλεται «εις την αμαρτίαν του ανθρώπου, όστις αμαρτήσας παρεδόθη εις την φθοράν και τον θάνατον. Αποκαθισταμένου του ανθρώπου εις την κατάστασιν της αφθαρσίας, διά της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, και η κτίσις απαφθαρτίζεται. Ως ποιηθείσα δε χάριν του ανθρώπου προσλαμβάνει και αύτη νέαν μορφή ανάλογον του νέου ανθρώπου, του κληρονομούντος την βασιλείαν των ουρανών» (Ν. Μητσόπουλου, ό.π., σελ. 405).
Κατά τον ιερό Χρυσόστομο (+409), η άλογη κτίση θα ελευθερωθεί από τον νόμο της φθοράς, μετά τη δεύτερη έλευση του Κυρίου και το τέλος της Ιστορίας, ώστε «ουκέτι έσται φθαρτή, αλλά ακολουθήσει τη του σώματος ευμορφία» (Ι.Χρυσ., Εις Ψαλμ. Ομιλ., 14,5. P.G.60,530). Αν η πρώτη φθαρτή κτίση υπήρχε για να βλέπει ο άνθρωπος το μεγαλείο του Θεού και για να Τον δοξολογεί (Ψαλμ. 18,2.103,1 εξ.), η δεύτερη άφθαρτη και ασύγκριτα θαυμαστότερη δημιουργία θα συνεχίζει να εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό, δηλαδή να αποτελεί ατελεύτητο αίνο και δοξολογία για τον υπέρτατο δημιουργό. Όπως παρατηρεί ο καθηγητής Ν. Μητσόπουλος, η «καινή κτίσις», «αναμορφουμένη και αναπλαττομένη εν τη των πάντων ανακαινήσει ου μόνον αξία και ανάλογος προς την νέαν δεδιξασμένην φύσιν των δικαίων θα καταστή, αλλά και την δόξαν του Θεού αιωνίως και πανηγυρικώς θα εξαγγέλλη» (Ν. Μητσόπουλου, ό.π., σελ. 406).
Αρμόζει τέλος, χάρη στην πανσοφία και την παναγαθότητα του Θεού, να κατοικεί ο καινός άνθρωπος, μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, σε έναν υπερτέλειο και άφθορο κόσμο, αντάξιο της δικής του μακαριότητας και δόξας. Αυτόν τον υπέρλαμπρο ανακαινισμένο κόσμο είχαν στον νου τους οι απόστολοι, οι μυριάδες των μαρτύρων και των ομολογητών της πίστεως μας, οι άγιοι, οι όσιοι και τα αμέτρητα πλήθη των πιστών σε όλους τους αιώνες, και γι' αυτό έδιναν προτεραιότητα στη βασιλεία του Θεού και καταφρονούσαν αυτόν τον φθαρτό και πρόσκαιρο κόσμο. Γι΄ αυτό έδωσαν τη ζωή τους και έχυσαν το αίμα τους και αρνήθηκαν «τόν παλαιόν άνθρωπον σύν ταίς πράξεσιν αύτού καί ένδυσάμενοι τόν νέον τόν άνακαινούμενον εις έπίγνωσιν κατ' εικόνα του κτίσαντος αυτόν» (Κολ.3,10), προσβλέποντας στην άρρητη μακαριότητα της μελλούσης αιωνίας ζωής, η οποία είναι ταυτισμένη με την ατέρμονη βασιλεία του Θεού. Ομιλεί τέλος ο μεγάλος απόστολος περί ανακεφάλαιώσεως του κόσμου και ακριβώς μέσα στη διαδικασία της ανακεφαλαιώσεως εντάσεται και η ανακαίνιση του κόσμου, ώστε «γνωρίσας ήμίν τό μυστήριον του θελήματος αύτού κατά τήν εύδοκίαν αύτού, ην προέθετο έν αύτώ εΙς οίκονομίαν του πληρώματος των καιρών, άνακεφαλαιώσασθαι τά πάντα έν τω Χριστώ, τά έπί τοις ούρανοίς καί τά έπί της γής, έν αύτώ» (Εφ. 1,9-10).
Η διδασκαλία της Εκκλησίας μας για τη συντέλεια του κόσμου κάθε άλλο παρά απαισιόδοξη και τρομοκρατική είναι. Όσο κι αν τα γεγονότα που θα συμβούν θα είναι όντως θαυμαστά οι πραγματικοί πιστοί δεν έχουν να φοβηθούν από αυτά, διότι, παρ' όλες τις πρόσκαιρες ταλαιπωρίες, γνωρίζουν ότι στο τέλος θα είναι με το μέρος του Μεγάλου Νικητή, του Χριστού.
Οι πιστοί του Χριστού από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια και μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν φοβούνται για τα έσχατα, αλλά αδημονούν και εύχονται να έρθουν το συντομότερο.
Η τραγωδία η δική μας ως σύγχρονων χριστιανών είναι ότι έχουμε χάσει προ πολλού τον ενθουσιασμό και την αδημονία των πρώτων χριστιανών για την ταχεία έλευση του Κυρίου. Συντασσόμαστε πολλές φορές με τους κοσμικούς, που τρέμουν για τα επερχόμενα των εσχάτων και τρέμουμε μαζί τους. Γινόμαστε συχνά μάρτυρες απίστευτων πράξεων φόβου και απελπισίας πολλών χριστιανών για το επερχόμενο τέλος του κόσμου. Ο Αντίχριστος, ο Αρμαγεδδώνας, η μεγάλη θλίψη κυριαρχούν στις ψυχές τους Αναγνώσματα, κινηματογραφικές ταινίες, διαλέξεις κ.λπ. για τον μιαρό Αντίχριστο κυριαρχούν στις πνευματικές αναζητήσεις τους.
Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό, θέλουμε να μεταδώσουμε στους αναγνώστες μας την αισιοδοξία, την ελπίδα και τη χαρά που θα πρέπει να μας διακατέχουν, μπροστά στα επερχόμενα γεγονότα των έσχατων, όπως μας προτρέπει η αγία μας Εκκλησία. Διότι, μαζί με το τωρινό σχήμα του ορατού κόσμου, θα παρέλθει και η προαιώνια κακοδαιμονία και η δυστυχία, που σώρευσε σ' αυτόν η αμαρτία και το κακό, ως αφύσικες καταστάσεις, παρείσακτες από τον αντίδικο του Θεού και μανιώδη εχθρό του ανθρώπου διάβολο.
Άς έχουμε στη ζωή μας ως οδηγό τα ελπιδοφόρα λόγια του αποστόλου Παύλου και τις σωτήριες προτροπές του: «Έπεφάνη γάρ ή χάρις του Θεού ή σωτήριος πάσιν άνθρώποις, παιδεύουσα ήμάς ίνα άρνησάμενοι τήν άσέβειαν και τάς κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως και εύσεβώς ζήσωμεν έν τω νυν αίώνι, προσδεχόμενοι τήν μακαρίαν ελπίδα καί έπιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού καί σωτήρος ημών Ίησού Χριστού, δς έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, ίνα λυτρώσηται ήμάς άπό πάσης ανομίας και καθαρίση έαυτώ λαόν περιούσιον, ζηλωτήν καλών έργων» (Τιτ.2,13-14).
Όταν έχουμε στην ψυχή μας τη μακάρια ελπίδα της δεύτερης επιφάνειας του μεγάλου Θεού μας και λυτρωτή μας Ιησού Χριστού, δεν θα υπάρχει χώρος για φόβο, άγχος και αγωνία για τα έσχατα.
ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΩΝ: ''ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ'' ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου