Εκεί αναλύσαμε τα θαύματα που σημειώνονται σε κάποιους Μουσουλμάνους.
Γράψαμε ότι σημείο σωτηρίας δεν είναι το θαύμα, αλλά η Ορθόδοξος Ομολογία έργω τε και λόγω.
Δια του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε ενα μικρό απόσπασμα απο το μαρτύριο του Ομολογητή άγιου Αχμέτ.
Μετά απο τα θαύματα που είδε και ο ίδιος, επίστευσε εις τον Χριστό και εβαπτίσθη Χριστιανός. Ο θείος έρωτας της ομολογίας και του μαρτυρίου κατέφλεγε την καρδία του. Και να! μια ευλογημένη ημέρα σημαίνει για τον Αχμέτ τη μεγάλη ώρα του μαρτυρίου. Σε μια συγκέντρωση που συζητούσαν οι μεγιστάνες Μωαμεθανοί της Κωνσταντινουπόλεως, «περί του τι είναι το μεγαλύτερον πράγμα εις τον κόσμον» ρώτησαν και τον Αχμέτ (Για να ευρίσκεται και ο Αχμέτ σε μια τέτοια συγκέντρωση, πρέπει να δεχθούμε, ότι ο Αχμέτ δεν ήταν τυχαίος Τούρκος μουσουλμάνος. Ἠταν μεγιστάνας, πλούσιος. Ήταν εκλεκτό μέλος της κοινωνίας της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό άλλωστε επισημαίνει και η γνώμη που του ζητήθηκε, ότι δηλαδή η απάντησή του ήταν υπολογήσιμη, σεβαστή).
Λοιπόν, μόλις άκ
ουσε την ερώτησή τους δεν απήντησε αμέσως. Κι αυτό, γιατί αστραπιαία πέρασε απο το μυαλό του η σκέψη «πρέπει να αρνηθώ τον Χριστό μου, που τόσο αγαπώ και να μην κινδυνεύσει το σαρκίο μου ή να ομολογήσω ευθαρσώς την πίστη μου σ΄ Αυτόν και να υπομείνωτα αφόρητα βάσανα του Μαρτυρίου;»
Ο θεοφόρος Μάρτυς, δίχως κανένα δισταγμό, συνέτριψε την παγίδα του μισανθρώπου διαβόλου, έβαλε μια φωνή όσο δυνατά μπορούσε:
«Μεγαλωτάτη απο όλα είναι η πίστη των Χριστιανών».
Η ομολογία του κεραυνοβόλησε τους πρώην ομοθρήσκους του. Χωρίς πια, κανένα φόβο, άρχισε να ελέγχει το ψεύδος και την πλάνη των μωαμεθανών.
Ο νικηφόρος Μάρτυς επιτέθηκε κατά της πλάνης του μουσουλμανισμού, βέβαιος ότι θα προκαλούσε το φονικό μένος των μωαμεθανών. Το πρώτο και εξαίρετο όνομα «Χριστιανός» η δόξα των Μαρτύρων της πίστεως, εξαγρίωσε τους αιμοδιψείς πρώην ομοθρήσκους του, οι οποίοι κατόπιν διαταγής του τοπικού άρχοντα, αφού τον συνέλαβαν, τον εβασάνισαν και τον αποκεφάλισαν στις 3 Μαίου του έτους 1682 μ.Χ. στην τοποθεσία Κεαπχανέ-Μπαξέ.
Έτσι, με το νικητήριο παίανα «είμαι Χριστιανός», προσέφερε τον αυτό του θυσία, βλέποντας ως κλειδί του Παραδείσου το μαρτυρικό του αίμα.
Το μαρτύριό του, περισυνελέγη απο τον Όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και καταχωρίσθηκε στο βιβλίο του «Νέον Μαρτυρολόγιον».
Γράψαμε ότι σημείο σωτηρίας δεν είναι το θαύμα, αλλά η Ορθόδοξος Ομολογία έργω τε και λόγω.
Δια του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε ενα μικρό απόσπασμα απο το μαρτύριο του Ομολογητή άγιου Αχμέτ.
Μετά απο τα θαύματα που είδε και ο ίδιος, επίστευσε εις τον Χριστό και εβαπτίσθη Χριστιανός. Ο θείος έρωτας της ομολογίας και του μαρτυρίου κατέφλεγε την καρδία του. Και να! μια ευλογημένη ημέρα σημαίνει για τον Αχμέτ τη μεγάλη ώρα του μαρτυρίου. Σε μια συγκέντρωση που συζητούσαν οι μεγιστάνες Μωαμεθανοί της Κωνσταντινουπόλεως, «περί του τι είναι το μεγαλύτερον πράγμα εις τον κόσμον» ρώτησαν και τον Αχμέτ (Για να ευρίσκεται και ο Αχμέτ σε μια τέτοια συγκέντρωση, πρέπει να δεχθούμε, ότι ο Αχμέτ δεν ήταν τυχαίος Τούρκος μουσουλμάνος. Ἠταν μεγιστάνας, πλούσιος. Ήταν εκλεκτό μέλος της κοινωνίας της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό άλλωστε επισημαίνει και η γνώμη που του ζητήθηκε, ότι δηλαδή η απάντησή του ήταν υπολογήσιμη, σεβαστή).
Λοιπόν, μόλις άκ
ουσε την ερώτησή τους δεν απήντησε αμέσως. Κι αυτό, γιατί αστραπιαία πέρασε απο το μυαλό του η σκέψη «πρέπει να αρνηθώ τον Χριστό μου, που τόσο αγαπώ και να μην κινδυνεύσει το σαρκίο μου ή να ομολογήσω ευθαρσώς την πίστη μου σ΄ Αυτόν και να υπομείνωτα αφόρητα βάσανα του Μαρτυρίου;» Ο θεοφόρος Μάρτυς, δίχως κανένα δισταγμό, συνέτριψε την παγίδα του μισανθρώπου διαβόλου, έβαλε μια φωνή όσο δυνατά μπορούσε:
«Μεγαλωτάτη απο όλα είναι η πίστη των Χριστιανών».
Η ομολογία του κεραυνοβόλησε τους πρώην ομοθρήσκους του. Χωρίς πια, κανένα φόβο, άρχισε να ελέγχει το ψεύδος και την πλάνη των μωαμεθανών.
Ο νικηφόρος Μάρτυς επιτέθηκε κατά της πλάνης του μουσουλμανισμού, βέβαιος ότι θα προκαλούσε το φονικό μένος των μωαμεθανών. Το πρώτο και εξαίρετο όνομα «Χριστιανός» η δόξα των Μαρτύρων της πίστεως, εξαγρίωσε τους αιμοδιψείς πρώην ομοθρήσκους του, οι οποίοι κατόπιν διαταγής του τοπικού άρχοντα, αφού τον συνέλαβαν, τον εβασάνισαν και τον αποκεφάλισαν στις 3 Μαίου του έτους 1682 μ.Χ. στην τοποθεσία Κεαπχανέ-Μπαξέ.
Έτσι, με το νικητήριο παίανα «είμαι Χριστιανός», προσέφερε τον αυτό του θυσία, βλέποντας ως κλειδί του Παραδείσου το μαρτυρικό του αίμα.
Το μαρτύριό του, περισυνελέγη απο τον Όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και καταχωρίσθηκε στο βιβλίο του «Νέον Μαρτυρολόγιον».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου