και μας έστειλε ως απάντηση κάποιος αναγνώστης μας ενα κείμενο το οποίο προέρχεται απο την Σύνοδο των ΓΟΧ Ελλάδος.
Βεβαίως θα θέλαμε και άλλων αναγνωστών τις γνώμες δια το τι ακριβώς πιστεύουν ότι συμβαίνει με αυτές τις «περίεργες» κινήσεις αντιοικουμενιστών Μητροπολιτών και ιεραρχών.
Το κείμενο έχει ως εξής
«Κατὰ τὸν ἑορτασμὸν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ὄψιμοι νεοημερολογῖται ζηλωταί, ἐξεφώνησαν σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ ἀναθέματα κατὰ τοῦ νῦν Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου, κατὰ τοῦ Λουθήρου, τοῦ Καλβίνου, τῶν Μωαμεθανῶν, τῶν Ἑβραίων, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Ἐντύπωσιν προκαλεῖ ὅτι τοῦτοι ἀνεθεμάτισαν (πιθανότατα ἀπό κεκτημένην ταχύτηταν) καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους! Ἔθεσαν ἐκτός Ἐκκλησίας αὐτούς οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ὑπῆρξαν μέλη Της! Φαίνεται ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν ἔπραξαν ὀρθῶς παραλείψαντες νὰ ἀναθεματίσουν τούς Ἑβραίους, τούς εἰδωλολάτρας καί τούς πυρολάτρας τῆς ἐποχῆς των! Εὐτυχῶς, ἐφώτισεν ὁ Θεός τούς τοιούτους νεοφανεῖς ζηλωτάς διά νὰ τό πράξουν ἔπειτα ἀπό 20 αἰώνας ἀναμονῆς!
Ἀνεθεμάτισαν καὶ τόν νῦν Πάπαν Βενέδικτον, ὡσἄν νά μήν ἦσαν ἀναθεματισθέντες καί ἐκτός Ἐκκλησίας οὗτος καὶ οἱ ἐπί χίλια ἔτη προκάτοχοί του Πάπαι. Ἀλλά, οἱ γενναῖοι ρασοφόροι ἱππόται: ἤνοιξαν τόν πνευματικόν τάφον τοῦ Βατικανοῦ, ἐξέβαλον τά ξηρά ὀστά τοῦ νενεκρωμένου ἀπό χιλιετίας διά τὴν Ὀρθοδοξίαν Πάπα, καὶ ἐξιφούλκησαν ἐναντίον τοῦ παπικοῦ σκελετοῦ ἀποτέμνωντες τὴν κάραν διὰ τοῦ κοπτεροῦ των ἀναθέματος! Ὁμοίως καί οἱ πνευματικοί σκελετοί τῶν οὐδέποτε ὑπαρξάντων ὡς μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Λουθήρου, Καλβίνου, Σβιγγλίου καί Ἐρρίκου Βασιλέως τῆς Ἀγγλίας, ἐκαρατομήθησαν ἀναδρομικῶς ὑπό τῶν ρασοφόρων μιμητῶν τοῦ Δόν Κιχώτου. Ὁποία γενναιότης!
Ἀνεθεμάτισαν καί τόν Οἰκουμενισμόν. Ὄντως ἐντυπωσιακόν διὰ νεοημερολογίτας. Ἀλλά ἐνῷ διά τούς Παπικούς, Προτεστάντας καί Ἀγγλικανούς οἱ ἀναθεματισμοί ἦσαν ἐπώνυμοι, διά τόν Οἰκουμενισμόν δὲν εὐρέθη ἐπάξιος ἐκπρόσωπος διὰ νὰ ἀναθεματισθῇ. Βλέπετε, ἡ γενναιότης ὅλη ἐξηντλήθη κατά τῶν νενεκρωμένων ὀστῶν καί δὲν ἀπέμεινε ὑπόλοιπον διὰ νὰ στραφῇ κατὰ τῶν νεοφανῶν ἐνσάρκων αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν. Ἄλλωστε, εἶναι οἱ ἐκλέξαντες καί χειροτονήσαντες τούτους εἰς τὸ Ἐπισκοπικόν ἀξίωμα...
Οἱ ὄψιμοι τούτοι ζηλωταί μᾶς εἶναι γνωστοὶ διὰ τὰ κατὰ τὸ παρελθόν ἐμπρηστικά των (πολεμικά) ἀνακοινωθέντα ἐναντίον τῶν Γ.Ο.Χ.. Εἶναι αὐτοὶ ὁ ὁποῖοι ἀπειλοῦν μὲ ἀφορισμόν τοὺς δημοσιογράφους οἱ ὁποῖοι ἀποτολμοῦν νὰ καλύψουν δημοσιογραφικῶς τὰς ἐκδηλώσεις τῶν Γ.Ο.Χ.. Διὰ τὰ ἀνωτέρω ἔλαβον τάς δεούσας ἀπαντήσεις.
Ἐν συνεχείᾳ ἐγένοντο διάσημοι διὰ τὰς κατὰ καιρούς ἀντιμασονικάς, ἀντισιωνιστικάς, ἀντιπαπικάς, ἀντιοικουμενιστικάς καὶ γενικῶς ...ἀντιπαντικάς των (ἐναντίον πάντων) ἐκρήξεις. Δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς οἱ πλέον χαρακτηριστικοί (καὶ ἀσφαλῶς, οἱ πλέον ἠχηροί) ἐκπρόσωποι τοῦ εἴδους «ἀντιοικουμενισταί νεοημερολογῖται» (ἢ «συντηρητικοί Ὀρθόδοξοι», διότι εἰς τὸ εἶδος συμπεριλαμβάνονται καὶ «παλαιοημερολογῖται», ὅπως Σέρβος τις Ἐπίσκοπος). Ἢ, ἄλλως, ὁπαδοί τῆς ...ἐπιφανοῦς (ἐκ τοῦ Ἐπιφανείου Θεοδωροπούλου) θεωρίας τῆς ἀποφυγῆς τῶν δύο ἄκρων: οἰκουμενισμοῦ καὶ ζηλωτισμοῦ.
Βάλλουν, λοιπόν, οἱ γενναῖοι μιμηταί τοῦ Ἐπιφανείου, ταυτοχρόνως εἰς δύο ἀντιθέτους κατευθύνσεις. Ἀλλὰ ἀγαπητοί μου, ὅπως διεκήρυξεν ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός πρός τούς Ἐπιφανείους τῆς ἐποχῆς του, δὲν ὑφίσταται μέση ὁδός μεταξύ φωτός καὶ σκότους, μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους, μεταξύ Χριστοῦ καὶ διαβόλου. Οἱ ὁπαδοί τῆς μεσότητος, ἐφήρμοσαν τόν κανόνα τῆς ἀποφυγῆς τῶν ἄκρων εἰς τὰ τῆς πίστεως, ἐνῷ οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἰσηγήθησαν τοῦτον διὰ τὰ ζητήματα τῆς πράξεως. Πρέπει, λ.χ., νὰ ἀποφεύγομεν τὰ ἄκρα εἰς τὴν νηστείαν, καὶ οὔτε νὰ ἀθετῶμεν τήν ἐντολήν τῆς νηστείας, οὔτε πάλιν νὰ νηστεύομεν ὑπερβαλλόντως. Τό αὐτό καὶ εἰς τὰς γονυκλισίας καὶ λοιπὰς πρακτικάς ἀρετάς. Τό νά ἐφαρμόζωμεν τὴν ἀρχήν τῆς μεσότητος εἰς τὰ τῆς πίστεως, εἶναι ἀθέτησις τῆς πίστεως. Διότι ὁ χῶρος μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους ἀνήκει εἰς τὸ ψεῦδος. Ἡ ἀλήθεια, διὰ νὰ εἶναι ἀλήθεια ὀφείλει νὰ εἶναι 100% ἀλήθεια. Τό ψεῦδος εἴτε ὅταν εἶναι 100% ψεῦδος, εἴτε ὅταν εἶναι ἀναμεμιγμένο καὶ μὲ κάποιον ποσοστόν ἀληθείας, εἶναι πάλιν ψεῦδος. Καὶ τὸ «κοκτέϊλ» τῶν ὀψίμων ζηλωτῶν εἶναι ἀκριβῶς μία τοιαύτη ἀνάμιξις ψεύδους καὶ ἀληθείας. Καταδικάζουν τὸν οἰκουμενισμόν καὶ ταυτοχρόνως ἐξυμνοῦν τούς Οἰκουμενιστάς. Εἰς συνεντεύξεις των, τινές ἐξ αὐτῶν, ἐξαπολύουν μύδρους κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά ταυτοχρόνως καυχῶνται ὅτι ἐξελέγησαν Ἐπίσκοποι ὑπό τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί θεωροῦν τιμητικόν, τὸ ὅτι ἐχειροτονήθησαν ἀπό τούς πρωταγωνιστάς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Μίαν ἡμέραν ἀναθεματίζουν τόν οἰκουμενισμόν καὶ τὴν ἑπομένην ἀπονέμουν παράσημα εἰς οἰκουμενιστάς Ἀρχιερεῖς, ἢ ἀποστέλλουν κολακευτικάς ἐπιστολάς εἰς οἰκουμενιστάς Πατριάρχας θυμιῶντες τούτους μέχρι λιποθυμίας! Κακός ὁ οἰκουμενισμός, ἀλλά καλοί οἱ οἰκουμενισταί! Ὁμοιάζει μὲ περίπτωσιν τινός ὁποῖος στηλιτεύει τὴν κλοπήν, ἀλλά τιμᾶ τούς κλέπτας. Καταγγέλει τό κακόν, ἀλλ’ ἐπαινεῖ τόν κακοποιόν! Διερωτώμεθα, ταῦτα ἀποτελοῦν δείγματα λογικῆς συμπεριφορᾶς, ἢ μήπως σχιζοειδοῦς τοιαύτης;
Δὲν εἴμεθα εἰδικοί διὰ νὰ ἀποφανθῶμεν, ἀλλά ὑποθέτωμεν (ἐπιχειροῦντες νὰ ἀνιχνεύσωμεν λογικήν εἰς τὰ παράλογα) ὅτι ἐπειδή τινές βάλλουν κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, θεωροῦν ὅτι ὀφείλουν -εἰς ἀντιστάθμισμα- νὰ ἐπαινοῦν τούς οἰκουμενιστάς καὶ νά βάλλουν κατά τῶν ζηλωτῶν ταυτοχρόνως. Ἴσως νὰ θεωροῦν ὅτι τοιουτοτρόπως τηροῦν ἰσορροπίαν. Ἡμεῖς νομίζομεν ὅτι τοῦτο μᾶλλον δεῖγμα ἀνισορροπίας δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ, ὅπως τὸ νὰ πατεῖ τις εἰς δύο λέμβους ταυτοχρόνως. Τὸ ἀποτέλεσμα θά εἶναι ἀπώλεια τῆς ἰσορροπίας καί πτῶσις εἰς τὰ ὕδατα.
Πῶς δύναται να χαρακτηρίσει τις τόν ἀντάρτην ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος «ταμπουρώθηκε» μεταξύ τῶν ἀντιμαχομένων καί πυροβολεῖ ταυτοχρόνως εἰσβολέα καί ἀμυνόμενον; Ἀπό ποῖον ἀναμένει τό παράσημον; Μᾶλλον θὰ εἰσπράξῃ δικαίως τὰ πυρά ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν (ὅπερ καὶ ἐγένετο). Καὶ ποία ἡ ἀνταμοιβή διὰ τόν κῦνα ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καταδιώκει τόν κλέπτην καὶ δάκνει καὶ τόν οἰκοκύρην; Εἰς τὴν καλυτέραν τῶν περιπτώσεων ἀντιλυσσική θεραπεία! Πῶς θὰ χαρακτήριζε κανεὶς τὸν δικαστήν ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐπιτιμᾶ τὸν θύτην ἀλλὰ κατακεραυνώνει καὶ τὸ θῦμα ταυτοχρόνως; Πάντως ὄχι δικαιοκρίτην.
Ἐὰν λοιπόν ἐπιχειρίσῃ τις νὰ ἀξιολογίσῃ ἀντικειμενικῶς τὴν ὅλην δημοσίαν συμπεριφοράν τῶν «νεοημερολογιτῶν ἀντιοικουμενιστῶν», ὁ πλέον εὔστοχος καὶ εὔσχημος ὅρος εἶναι «ἀλλοπρόσαλλος καὶ ἀντιφατική ἕως τὰ ὅρια τοῦ ἐμπαιγμοῦ». Διότι ὅταν κληρικός τις τὴν μίαν στιγμήν στρέφεται πρός τόν λαόν ἐκ τῆς ὡραίας πύλης καὶ κατακεραυνώνει τὸν οἰκουμενισμόν ὡς αἵρεσιν, ἐνῷ ἀμέσως μετά στρεφόμενος πρός ἀνατολάς καὶ ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Θεόν, μνημονεύει τούς οἰκουμενιστάς ὡς «ὀρθοτομοῦντας τὸν λόγον τῆς ἀληθείας», πῶς δύναται νὰ ἐκφύγει τὸν χαρακτηρισμόν τοῦ ἐμπαίζοντος; Διότι, εἴτε τὸν Θεόν ἐμπαίζει, εἴτε τὸν λαόν. Ἀλλ’, εἰς ὀψίμους ζηλωτάς τούς παραμένοντας εἰς τῆν κρατοῦσαν ἐκκλησίαν ἁρμόζουν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει ἢ ἕνος ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει». (Ματθ. ΣΤ’, 24)
Η πηγή του κειμένου http://www.ecclesiagoc.gr/el/eideiseis-sholia/205-opsimoi-zilwtai''
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου