Η δύναμη των δαιμόνων είναι άναμφιβολα μεγαλύτερη από εκείνη των ανθρώπων, γιατί ό Θεός δεν τους αφαίρεσε τά φυσικά ιδιώματα πού είχαν ως άγγελοι -«άμεταμελητα γαρ τα χαοίσματα του Θεοϋ» (Ρωμ. 11:29). ΟΙ ίδιοι τα "αμαύρωσαν" καί τά διέστρεψαν με τήν αποστασία τους. Ή ύπεράνθρωπη δύναμη τους φαίνεται από τη σφοδρότητα με τήν οποία γκρέμισαν τό σπίτι του Ίώβ, θανάτωσαν τά παιδιά του καί αφάνισαν τόν πλούτο του, τά ζώα του, τους δούλους του, τά υποστατικά του. Επίσης, φαίνεται καί στίς περιπτώσεις των δαιμονισμένων, πού τους βασανίζουν σκληρά καί τους κάνουν νά σπάζουν σάν σπάγγο χοντρά σκοινιά, νά ζουν γυμνοί μέσα στην παγωνιά χωρίς νά · κρυώνουν κ.ά. Επίδειξη δυνάμεως, άλλωστε, κάνουν καί μέσω των μάγων, που τους χρησιμοποιούν ως όργανά τους, παραπλανώντας πολλούς ανθρώπους μέ υπερφυσικά «σημεία και τέρατα».
Γνωρίζουν καλά τη δύναμη τους καί αρέσκονται νά εμφανίζονται ως "κοσμοκράτορες", πού εξουσιάζουν «πάσας τάς βασιλείας του κόσμου» (Ματθ. 4:8). Εντυπωσιακή φαντάζει ή δύναμη των δαιμόνων στό βιβλίο της Άποκαλύψεως, όπου τολμούν νά πολεμήσουν μέ τόν αρχάγγελο Μιχαήλ καί όπου ό αρχηγός τους, ό σατανάς, εμφανίζεται σάν τρομερός δράκοντας, πού μέ τήν ουρά του μόνο παρασέρνει στή γη τό ενα τρίτο απο τ' αστερια του ουρανού καί πού από τό στόμα του ξεχύνει ένα ποτάμι νερό. Επιπλέον, μεταβιβάζει τή δύναμη καί τήν εξουσία του στον Αντίχριστο, κι αυτός μέ τή σειρά του πλανά τους ανθρώπους, κατεβάζει φωτιά άπό τον ουρανό, δίνει λαλιά σέ άψυχη εικόνα του θηρίου κ.λπ. (κεφ. 11-13).
Σύμφωνα μέ τόν απόστολο 'Ιούδα, επίσης, τολμάει νά φιλονικήσει μέ τόν αρχάγγελο Μιχαήλ, διεκδικώντας τό νεκρό σώμα του προφήτη Μωυσή (στ. 9). Πάντως, όπως μάς βεβαιώνουν οι ΄Αγιες Γραφές καί όπως επαληθεύει η πείρα της Εκκλησίας μας, ή δύναμη τών δαιμόνων δέν είναι ανεξέλεγκτη. Κινείται πάντοτε μέσα σέ όρια πού καθορίζει ο Θεός. Γι' αυτό καί ό άββάς *Αμμωνάς τονίζει πώς οι δαιμονικοί πειρασμοί δέν συμβαίνουν επειδή τους επιβάλλει ό διάβολος, αλλά επειδή τούς παραχωρεί ο Θεός: «Ό άνθρωπος... παραδίνεται στό διάβολο για νά δοκιμαστεί. Ποιος τόν παραδίνει; Τό ίδιο τό Πνεύμα του Θεού. Είναι αδύνατον στό διάβολο νά πειραξει χριστιανό, αν δέν του τόν παραδώσει ό Θεός». Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τόσο στον πειρασμό των άποστόλων όσο καί στή δοκιμασία τοΰ Ίώβ:
Λίγο πρίν άπό τό πάθος Του ό Κύριος προειδοποίησε τov απόστολο Πέτρο γιά τή δοκιμασία πού έμελλε νά ξεσπάσει: «Σίμων Σίμων, ιδού ό σατανάς έξητήσατο υμάς τον σινιάσαι ως τόν σίτον· εγώ δε έδεήθην περί σου ίνα μη έκλίπη ή πίστις σου» (Λουκ. 22:31-32). Ό σατανάς, δηλαδή, ζήτησε άπό τόν Θεό νά κάνει στους άποστόλους του γερό κοσκίνισμα, αλλά τού έπιβλήθηκαν περιορισμοί. Τό ίδιο συνέβη καί μέ τόν Ίώβ. Ό διάβολος δεν μπορούσε μέ δική του πρωτοβουλία νά τόν πειράξει. Ζήτησε τήν άδεια άπό τόν Θεό. Κι 'Εκείνος τού όρισε τό μέγεθος καί τήν έκταση τού πειρασμού. Τού έδωσε εξουσία νά καταστρέψει όλα του τά υπάρχοντα, αλλά όχι καί τόν ίδιο: «Ιδού πάντα, όσα εστίν αυτώ, δίδωμι εν τη χειρί σου, αλλ' αύτού μη άψη» (1:12). Στή συνέχεια, όταν ο διάβολος, μετά τό πρώτο χτύπημα, δέν κατόρθωσε νά κάμψει τήν ύπομονή τοΰ Ίώβ, ζήτησε άπό τόν Θεό νά του δώσει περισσότερα δικαιώματα. Ό Θεός, πράγματι, τού επέτρεψε να ρίξει τόν δίκαιο καί σέ σωματική ασθένεια, αλλά πάλι του έβαλε όριο. Του απαγόρεψε νά του στερήσει τή ζωή: «Ιδού παραδίδωμί σοι αυτόν· μόνον τήν ψυχήν αυτού διαφύλαξον» (2:6).
Οχι μόνο τους ενάρετους ανθρώπους μά ούτε καί τά ζώα δέν έχουν εξουσία νά πειράξουν οι δαίμονες, άν δέν τους τό επιτρέψει ό Θεός. "Ετσι, ούτε τά ζώα του Ίώβ ούτε καί τους χοίρους των Γεργεσηνών θά θανάτωναν, χωρίς τήν άδεια τοΰ Κυρίου. Στή δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, Τόν παρακάλεσαν γι' αυτό:«Έπίτρεψον ήμίν άπελθείν είς τήν άγέλην των χοίρων» (Ματθ. 8:31).
Είναι γεγονός, βέβαια, ότι ό άνθρωπος, μέ τήν πτώση του καί τήν αποστασία του άπό τόν Θεό, υποδουλώθηκε στό διάβολο. Μαζί του συμπαρέσυρε καί όλη τήν υλική δημιουργία, ή οποία «συστενάζει καί συνωδίνει άχρι του νύν» (Ρωμ. 8:22).
Μέ τό έργο, όμως, της θείας Οικονομίας ό διάβολος έχασε τή δύναμη του. Γι' αυτό δέν μιλάμε τώρα τόσο γιά δύναμη των πονηρών πνευμάτων όσο γιά επήρειά τους. Ή δύναμη τους, δηλαδή, βρίσκεται στην ικανότητά τους νά εξαπατούν τόν άνθρωπο. Είναι οι μεγαλύτεροι και πιο επικίvδυvoι απατεώνες.
Ο άγιος Ίωάννης ό Χρυσόστομος λέει, ότι ό διάβολος τή δύναμη του τήν παίρνει άπό μάς τους ίδιους. "Οταν, δηλαδή, θέλουμε, γίνεται ισχυρός· κι όταν πάλι θέλουμε, γίνεται ασθενικός. Πώς; «"Αν προσέχουμε τόν εαυτό μας καί είμαστε κοντά στον δικό μας Βασιλιά, εκείνος ζαρώνει (άπό τό φόβο του) καί στον πόλεμο, πού μάς κάνει, δέν ξεπερνάει σέ δύναμη ένα μικρό παιδί. "Αν, όμως, άπομακρυνθούμε άπό κοντά Του, τότε ό διάβολος, βρίσκοντάς μας δίχως τή θεϊκή συμμαχία, ορθώνεται αλαζονικά έναντίον μας καί μάς απειλεί, μουγκρίζοντας καί τρίζοντας τά δόντια του».
Πρέπει, εξάλλου, νά γνωρίζουμε δτι καί γιά τους δαίμονές ό πόλεμος, πού κάνουν εναντίον μας, δέν είναι καθόλου εύκολος, άκοπος καί ακίνδυνος. Διαφορετικά δέν θά μιλούσαμε γιά μάχη καί γιά αγώνα ανάμεσα σ΄ εμάς καί σ' αυτούς, άλλα γιά εξόντωση καί πανωλεθρία μας. Δέν συμβαίνει, όμως, κάτι τέτοιο. 'Υφίστανται κι αυτοί, όπως ακριβώς κι εμείς, τίς συνέπειες ενός σκληρού αγώνα. Πέφτουν επίσης, όταν ηττηθούν, σέ μεγάλη σύγχυση καί θλίψη (άγιος Κασσιανός).
Γι' αυτό καί ό Μέγας 'Αντώνιος μάς συμβουλεύει νά μήν τους φοβόμαστε, άλλα νά είμαστε άγρυπνοι καί νά φυλάμε τήν καρδιά μας άπό τήν πανουργία τους, γιατί καί τολμηροί είναι καί αναιδείς. Καί προσθέτει: «Ό Κύριος έκανε τους δαίμονες νά σέρνονται κατάχαμα σάν τά φίδια καί τους σκορπιούς, ώστε νά καταπατούνται άπό μάς τους χριστιανούς... "Ας μή δίνουμε σημασία στά λόγια τους, γιατί ψεύδονται. Ούτε τά οράματά τους νά μάς τρομάζουν, γιατί είναι απατηλά... Μέ τή χάρη του Χριστού, όλες οι μεθοδείες τους αποβαίνουν μάταιες... 'Εξαρχής ό διάβολος ήταν άνθρωποκτόνος καί πατέρας τού ψεύδους. Έμεις, ωστόσο, είμαστε ζωντανοί καί τόν πολεμάμε όλο καί περισσότερο. Είναι ξεκάθαρο πώς οι δαίμονες είναι αδύναμοι. Γιατί ό τόπος δέν αποτελεί εμπόδιο γιά τίς μηχανορραφίες τους, ούτε μάς βλέπουν σάν φίλους, ώστε νά μάς λυπηθούν, ούτε αγαπούν τό καλό, ώστε νά διορθωθούν. Απεναντίας είναι μοχθηροί καί τίποτα δέν επιδιώκουν τόσο πολύ, όσο τό νά κάνουν κακό σ' έκείνους πού άγαπούν τήν άρετή καί σέβονται τόν Θεό. 'Αλλ' άφού δέν έχουν ουσιαστική δύναμη, δέν κάνουν τίποτε άλλο άπό τό ν' απειλούν καί νά φοβερίζουν... Καμιά τους, όμως, φοβέρα δέν μπορούν νά πραγματοποιήσουν... "Αν ήταν στό χέρι τους, δέν θ' άφηναν κανέναν άπό μάς, τους χριστιανους, νά ζήσει... "Ας φοβόμαστε, λοιπόν, μόνο τόν Θεό. Τους δαίμονες νά τους καταφρονούμε καί νά μήν τους φοβόμαστε».
Καί γιά νά επιβεβαιώσει τά λόγια του ό άγιος, ανέφερε τήν ακόλουθη προσωπική του εμπειρία: «Κάποτε χτύπησε κάποιος τήν πόρτα μου. "Οταν βγήκα έξω, είδα έναν αδύνατο καί ψηλό. Τόν ρώτησα: "Ποιος είσαι;". Μου είπε: "'Εγώ είμαι ό σατανάς". Τόν ξαναρώτησα: "Καί γιατί ήρθες έδώ;". 'Εκείνος μου παραπονέθηκε: "Γιατί μέ κατηγορούν άδικα οι μοναχοί καί όλοι οι άλλοι χριστιανοί; Γιατί μέ καταριούνται κάθε ώρα;". Έγώ του είπα: "Γιατί τους ενοχλείς;". Μου λέει: "Δέν τους ενοχλώ εγώ. Μόνοι τους ταράζονται. Έγώ είμαι πιά αδύναμος. Δέν διάβασαν ότι τά σπαθιά του εχθρού καταστράφηκαν εντελώς, καί γκρέμισες τίς πόλεις του'; (Ψαλμ. 9:7). Δέν έχω πιά ούτε τόπο ούτε βέλος ούτε πόλη. Παντού έχουν γίνει χριστιανοί. Καί ή έρημος ακόμα έχει γεμίσει άπό μοναχούς. "Ας προσεχουν τόν εαυτό τους καί άς μή μέ καταριούνται άδικα". Τότε έγώ θαύμασα τή χάρη του Θεού καί του είπα: ΄Αν καί είσαι πάντα ψεύτης καί ποτέ δέν λές τήν αλήθεια, όμως, σέ τούτη τήν περίπτωση, καί μή θέλοντας, μίλησες σωστά. Γιατί ό Χριστός, μέ τόν ερχομό Του στή γη, σέ άποδυνάμωσε καί, άφού σέ νίκησε, σέ απογύμνωσε". 'Εκείνος, ακούγοντας τό όνομα του Χριστού καί μήν υποφέροντας τό ζεμάτισμα άπό τό άκουσμα αυτό, έγινε άφαντος».
Συμπερασματικά, θά μπορούσαμε νά πούμε πώς οι δαίμονές δέν έχουν καμιάν εξουσία πάνω μας, παρά μόνο αν τους τή δώσει ο Θεός ή τους τή δώσουμε εμείς μέ τή θέλησή μας. Είναι, λοιπόν, λάθος μας νά μεταθέτουμε όλη τήν ευθύνη γιά τίς πτώσεις μας αποκλειστικά σ΄ εκείνους. Ο Θεός τους επιτρέπει νά μάς προσβάλλουν, όχι όμως να μας βιάζουν. Στό χέρι μας είναι νά δεχθούμε ή νά μή δεχθούμε τήν προσβολή. 'Εκείνοι δέν έχουν άδεια νά θίξουν τήν ελευθερία μας. Ή δύναμη πού διαθέτουν είναι προτρεπτική και όχι αναγκαστική. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε ν' αντιδράσουμε στην πολεμική τους καί νά μήν τους υπακούσουμε.
Αν, πάντως, ραθυμήσουμε καί αμελήσουμε, τότε τους δίνουμε πολλά δικαιώματα. Τότε δύναμή τους γίνεται ή δική μας οκνηρία καί απροσεξία. Καί ακόμα χειρότερο είναι τό νά υποτάξουμε συνειδητά τό θέλημά μας στό δικό τους, οπότε εκείνοι πιά αποκτούν μεγάλη δύναμη καί εξουσία επάνω μας. "Ετσι έκανε ό 'Ιούδας, πού άφησε τό σατανά νά μπεί μέσα του (Λουκ. 22:3), και μάλιστα νά τόν κυριέψει τόσο πολύ, ώστε, μολονότι αναγνώρισε τό λάθος του και λυπήθηκε πού πρόδωσε τόν Χριστό, δέν μπόρεσε νά μετανοήσει, άλλα αυτοκτόνησε. Τό ίδιο έπαθε καί ό Άνανίας, που έπεσε νεκρός μπροστά στον απόστολο Πέτρο, άκούγοντας άπό τό στόμα του αποστόλου τά φοβερά αυτά λόγια: «Γιατί άφησες τό σατανά νά κυριέψει τήν καρδιά σου;» (Πράξ. 5:3). Ή δύναμη αυτής της άπατης καί της πλάνης είναι πολύ μεγάλη. Ή επήρεια του σατανά μπορεί νά μας καταστρέψει, ή μάλλον νά μάς οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου