Ο πύρινος προφήτης Ηλίας, με την ψυχή κατάκοπη και σχεδόν απελπισμένη απο τους αγώνες του εναντίον της ειδωλολατρείας που μάστιζε τον Ισραήλ, βρίσκεται σε μια σπηλιά του όρους Χωρήβ. Προσεύχεται στον Θεό και απο την καρδιά του ξεχειλίζει το παράπονο «Σε υπηρέτησα με ζήλο» λέγει στον Θείο Εργοδότη. «Κύτταξε όμως τι λόγους έχω για να είμαι πια αποθαρρυμένος. Οι υιοί του Ισραήλ σε παράτησαν. Και παρ΄ όλα όσα έκαμα, παρά την στηλίτευση που τους απηύθυνα, παρά την τιμωρία των ιερέων του Βάαλ που η δύναμίς σου απεργάσθηκε, εξακολουθεί να παραμένει η ίδια κατάστασις. Κι εγω απόμεινα ολομόναχος και οι εχθροί σου ζητούν τον θάνατό μου».
Τότε ο Προφήτης Ηλίας άκουσε μια φωνή που του είπε
«Αύριο να βγής απο τη σπηλιά και να σταθής στην κορφή του βουνού».
Κι έγινε πράγματι έτσι. Βγήκε ο προφήτης την άλλη μέρα απο τη σπηλιά και αναρριχήθηκε στην κορφή του βουνού. Τι φοβερή ώρα! Μια τρομακτική θύελλα είχε ξεσπάσει. Νόμιζε κανείς ότι η ορμή της θα διέλυε τον πέτρινο όγκο του Χωρήβ. Αλλά η φωνή του είπε «Δεν είναι μέσα σ΄ αυτόν τον βίαιο και καταστροφικό άνεμο ο Κύριος». Μετά την θύελλα έγινε ένας τρομακτικός σεισμός. Αλλά η φωνή εκείνη τον πληροφόρησε ότι και στον σεισμό αυτόν δεν ήταν ο Κύριος. Ύστερα οι βράχοι του Χωρήβ έβγαλαν φλόγες. Αλλά η φωνή είπε στον Ηλία ότι και στη φωτιά αυτή δεν ήταν ο Κύριος. Μετά απο εκείνα τα συγκλονιστικά φαινόμενα, άρχισε να πνεή μια ανάλαφρη αύρα. Μέσα στην αύρα αυτή ήταν ο Κύριος. Έτσι είπε η φωνή στον προφήτη κι εκείνος το πίστεψε και κατάλαβε τι ήθελε να τον διδάξη ο Θεός. Το δίδαγμα αυτό είναι ότι η παρουσία του Θεού δεν εκδηλώνεται παρά σαν αυτή τη «λεπτή εκείνη αύρα», όπως την αποκαλεί το ιερό κείμενο. Δίδαγμα αιώνιο, που απευθύνεται σε εμάς.
Ανυπομονούμε όπως ο Ηλίας. Ο ζήλος μας κάνει να είμαστε βίαιοι σαν τη θύελλα και σαν τον σεισμό, φλογεροί σαν την φωτιά. Η ιερή αγανάκτησις μας σπρώχνει σε λόγια και πράξεις που δεν έχουν τη δροσιά και την ημερότητα της αύρας.
Η Εκκλησία, ο νέος αυτός Ισραήλ, πιστεύουμε ότι δεν θα καθαρθή απο την αμαρτία παρά αν κινηθούμε με ορμητικότητα, αν μιμηθούμε τη δράσι του Ηλία πρίν πάρει εκείνο το υπέροχο μάθημα πάνω στο όρος Χωρήβ.
Αλλά ο Κύριος αγαπά την Εκκλησία περισσότερο απ΄ ότι εμείς. Ενδιαφέρεται απείρως πιο πολύ απ΄ ότι ενδιαφερόμαστε εμείς. Η θλίψις που νοιώθει για το κατάντημά της είναι αχώρετη όχι μόνο απο την καρδιά μας αλλά και απο την φαντασία μας.
Και όμως μας λέγει ότι δεν πρέπει να είμαστε ανυπόμονοι και σκληροί. Όπως δεν είναι ο ίδιος. Όταν κατέβηκε στη γή και έγινε άνθρωπος, μας επανέλαβε αυτό το μάθημα. Ας θυμηθούμε πρώτα τους στίχους του Ησαία, τους οποίους αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, για να δείξει την απλότητα που χαρακτηρίζει τον Υιό του Θεού στη συμπεριφορά του απέναντι των κακώς εχόντων μέσα στην Εκκλησία «Ούκ ερίσει__λέγει ο Ησαίας για τον Χριστό__ ουδέ κραυγάσει, ουδέ ακούσει τις εν ταίς πλατείαις την φωνήν αυτού. Κάλαμον συντετριμμένον ου κατεάξει και λίνον τυφόμενον ου σβέσει». Ακριβώς διότι ο Κύριος αγαπά την Εκκλησία του περισσότερο απο μας, είναι ήπιος και προσεκτικός και λεπτός. Δεν του αρέσουν οι φωνασκίες, οι φιλιππικοί της αγρίας κριτικής, οι ασυγκράτητοι ταλανισμοί. Ξέρει, διότι είναι ο μόνος ετάζων καρδίας και νεφρούς, ότι και μέσα στις πιο ειδεχθείς όψεις του κακού, που στιγματίζει το σώμα της Εκκλησίας, υφίσταται πάντα η ελπίδα ανανήψεως. Και η ανάνηψις αυτή γίνεται μονάχα κάτω απο τη ζωοποιό και διακριτική αύρα του Πνεύματος. Οι εργάτες της Εκκλησίας πρέπει να μιμούνται τον Θείο Εργοδότη, τον Κύριο του Αμπελώνος. Μακριά απο αυτούς η οργή, ο θυμός, η γλώσσα της κρίσεως. Ό,τι έχει να κερδηθή για λογαριασμό του Χριστού πάνω στη γή, δεν θα κερδηθή με τη βία, αλλά με την αγάπη και την ακακία και την αοργησία.
Και να, ο ίδιος ο Υιός του Θεού μας το διδάσκει αυτό σαφέστατα στην παραβολή των ζιζανίων.
Η Εκκλησία, λέγει ο Κύριος είναι ομοία με ενα χωράφι, στο οποίο ο ιδιοκτήτης του έσπειρε τον καλό σπόρο. Αλλά ο εχθρός ήλθε κατόπιν κι έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι. Όταν, λοιπόν, έφθασε η άνοιξις και σκεπάσθηκε το χωράφι απο χορτάρι, φάνηκαν ανάμεσα στα στάχυα και τα ζιζάνια. Τότε πήγαν οι εργάτες στον ιδιοκτήτη και του είπαν «Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπέρμα στο χωράφι σου; Απο που, λοιπόν, προήλθαν τα ζιζάνια;»
Και εκείνος τους αποκρίθηκε
«Ο εχθρός μου τα έσπειρε».
Και του λένε οι εργάτες
«Θέλεις να πάμε να τα μαζέψουμε;»
Αλλά εκείνος τους είπε
«Όχι, γιατί υπάρχει κίνδυνος εκεί που θα μαζεύετε τα ζιζάνια να ξεριζώσετε μαζί μ΄ αυτά και το σιτάρι».
Ας προσέξουμε την τελευταία ερώτηση των εργατών και την τελευταία απάντηση του Θείου Εργοδότη. Η ερώτησις κλείνει μέσα της την διάθεσι, αλλά δυστυχώς και τη συμπεριφορά που δείχνουμε όταν στηλιτεύουμε τα κακώς έχοντα μέσα στην Εκκλησία. Βλέπουμε τα ζιζάνια ανάμεσα στα στάχυα και το θέαμα αυτό μας είναι ανυπόφορο. Ο ζήλος μας σπρώχνει να κόψουμε τα ζιζάνια. Αλλά στην ώθησι αυτή δεν είναι ο δάκτυλος του Θεού, αλλά ο δάκτυλος του Εωσφόρου. Ο Θεός δεν θέλει να τα κόψουμε. Προσέξτε, μας λέγει, όταν σηκώνεστε να χτυπήσετε πρόσωπα και καταστάσεις μέσα στην Εκκλησία μου. Δεν είμαι εγω, που σας εμπνέω. Διότι εκεί που πάτε να χτυπήσετε, υπάρχουν ψυχές που το χτύπημά σας θα σκανδαλίση, θα τις βλάψη, θα τις ξερριζώση μαζί με το κακό που θέλετε να ξερριζώσετε.
Μην ιδιοποιείσθε κάτι που είναι δική μου υπόθεσις. Εγω, κατά την ημέρα της Κρίσεως, θα καθαρίσω την Εκκλησία μου απο τα ζιζάνια. Η κριτική σας, η ιερή σας αγανάκτησις, η οργή σας δεν θα φέρη μονάχα καλό, αλλά και κακό. Μυριάδες φαρισαίους, ακολάστους, χρηματολάτρες κι αν ξερριζώσετε απο την Εκκλησία μου, αν μαζί μ΄ αυτούς αποκόψετε έστω και μια ψυχή που θα σκανδαλισθή και που εγώ γι΄ αυτήν έχυσα το αίμα μου, η ζημία θα είναι απείρως ανώτερη απο την ωφέλεια.
Θέλετε να δοξάσετε την Εκκλησία μου; Να δουλέψετε για την προκοπή της και τον καθαρμό της; Μιμηθήτε εμένα. Μη τρέχετε να κόψετε τα ζιζάνια. Μη καταφεύγετε στη βία. Ζωογονείστε το αγαθό σιτάρι με την ήρεμη εποικοδομή κι αφήστε τα ζιζάνια στη δική μου ημέρα οργής. Γίνετε και μείνετε εως το τέλος αύρα λεπτή. Διότι εγω δεν είμαι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά μέσα στην αύρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου