«Το Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον ως κριτήριον της Ορθοδοξίας»
(Β΄ΜΕΡΟΣ)
Η Αυτοκέφαλος Ελληνική Εκκλησία υπό την έμπνευσιν και ηγεσίαν του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χρυσοστόμου εισήγαγεν εν συνεννοήσει μόνον μετά της Διοικούσης Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και άνευ συναινέσεως των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών το Γρηγοριανόν εορτολόγιον εν τη Ορθοδόξω θεία λατρεία.
Τούτο, ως ήν επόμενον, γενόμενον άνευ της συναινέσεως όλων των ορθοδόξων Εκκλησιών και άνευ προπαρασκευής και διαφωτίσεως του ορθοδόξου Ελληνικού λαού, εσκανδάλισε τας συνειδήσεις αυτού, και μία μερίς ολιγάριθμος μεν κατ΄ αρχήν, αλλ΄ είτα πολυπληθής απεσπάσθη εξ΄ αιτίας τούτου της Διοικούσης Εκκλησίας και απετέλεσεν ιδιαιτέραν θρησκευτικήν Κοινότητα αναγνωρισθείσα και υπό της Κυβερνήσεως υπό την επωνυμίαν «Ελληνική θρησκευτική Κοινότης των γνησίων ορθοδόξων Χριστιανών». Πρός εξυπηρέτησιν δέ των θρησκευτικών αναγκών η Κοινότης αύτη εκάλεσε ιερείς εξ΄ Αγίου Όρους, του ακολουθούντος το πάτριον εορτολόγιον, οίτινες προθύμως έσπευσαν να εξυπηρετήσωσι τας θρησκευτικάς και πνευματικάς ανάγκας Αυτής. Συν τω χρόνω δέ, πολλαπλασιαζομένων των πιστών εις το πάτριον και ορθόδοξον εορτολόγιον απεσκίρτησαν εκ της επισήμου Εκκλησίας και εντόπιοι ιερείς, οίτινες προσήλθον εις την Εκκλησίαν, την ακολουθούσαν το πάτριον εορτολόγιον.
Την καθημερινήν απόσπασιν ταύτην των χριστιανών και ιερέων η επίσημος Εκκλησία, ου μόνον έβλεπε μετ΄ απαθείας και αναλγησίας, αλλά και κατεδίωκεν αυτούς δια των Αστυνομικών Αρχών, τιμωρούσα τους αποσκίρτωντας ιερείς δια καθαιρέσεως και σωματικού πεεριορισμού εις τας Μονάς.
Πλήν και δια των μέσων τούτων, των απαδόντων εις την ειρηνικήν Αυτής αποστολήν, ου μόνον δεν κατόρθωσε ουδέ έναν χριστιανόν εκ των ακολουθούντων το πάτριον εορτολόγιον να πείση όπως συμμορφωθή πρός τας διατάξεις της Εκκλησίας, αλλά και ενίσχυσε την εμμονή αυτών εις τα πάτρια, πυκνωθείσης έτι μάλλον της φάλαγγος των παλαιοημερολογιτών.
Την θλιβεράν ταύτην κατάστασιν μετά δικαίας αγανακτήσεως επί δωδεκαετίαν όλην παρακολουθούμεν ημείς, οι κατ΄ αρχήν μη εγκρίναντες την μεταβολή του ημερολογίου και μάτην εις πάσαν Σύνοδον της Ιεραρχίας υπεδεικνύομεν την ανάγκην της επαναφοράς του ορθοδόξου εορτολογίου δια την ένωσιν των χριστιανών και την ειρήνευσιν των Εκκλησιών.
Εις μίαν μάλιστα Συνεδρίαν του 1933 ηπειλήθησαν δια καθαιρέσεως τέσσαρες Αρχιερείς, ήτοι ο Δημητριάδος Γερμανός, ο Δρυινουπόλεως Βασίλειος, ο Κασσανδρείας Ειρηναίος, και ο Δράμας Βασίλειος, εμού τότε μη παραστάντος εις την Σύνοδον της Ιεραρχίας, οίτινες έσχον την ευτολμίαν να καταγγείλωσι δι΄ υπομνήματος την ημερολογιακήν καινοτομίαν, ως αντιβαίνουσαν προς αποφάσεις πανορθοδόξων Συνόδων (1583, 1587 και 1593) συγκροτηθείσων εν Κωνσταντινουπόλει επί Οικ. Πατριάρχου Ιερεμίου του Β΄.
Αλλ΄ οι ειρημένοι Αρχιερείς τότε δεν ηθέλησαν να επιμείνωσιν εις την καταγγελία αυτών, και ούτω αφέθη και πάλιν η αυτή κατάστασις. Εντεύθεν πεισθέντες πλέον, ότι η πλειοψηφία της Ιεραρχίας υπό την έμπνευσιν του Μακαριωτάτου Προέδρου δεν προτίθεται να επαναφέρη το πάτριον εορτολόγιον αφ΄ ενός, και αφ΄ ετέρου ιδόντες ότι το Σχίσμα εδημιουργήθη εις τους κόλπους της Εκκλησίας και μάλιστα ότι εξετρέπετο τούτο εις ακρότητας, θιγούσας το κύρος το Εκκλησιαστικόν, απεφασίσαμεν τρείς Ιεράρχαι, ήτοι ο Δημητριάδος Γερμανός, ο Γράφων πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος να δηλώσωμεν δι΄ ενός εγγράφου υπό ημερομηνίαν 27 Μαίου 1935 εις την Διοικούσα Σύνοδον, ότι αποκηρύττομεν Αυτήν, εφ΄ όσον εμμένει εις την πλάνην την ημερολογιακήν και αναλαμβάνομεν την ποιμαντορίαν της μερίδος του ορθοδόξου Ελληνικού λαού, της ακολουθούσης το πάτριον εορτολόγιον. Εξεφράζομεν δέ εις το τέλος του εγγράφου τούτου και την ελπίδα, ότι η Διοικούσα Εκκλησία, σταθμίζουσα τας κολοσσιαίας ευθύνας, ας υπέχει ενώπιον της Εκκλησίας δια την πράξιν της ημερολογιακής καινοτομίας, θα ηυδόκει να επανορθώση ταύτην πρός αποσόβησιν του Σχίσματος δια τςη επαναφοράς του ορθοδόξου εορτολογίου. Και τούτο διότι δεν επιθυμούμεν και εν τη υστάτη στιγμή να αποκλείσωμεν πάσαν απόπειραν συζητήσεως και συνεννοήσεως μετά της Διοικούσης Εκκλησίας.
Αλλ΄ η Διοικούσα Εκκλησία, χωρίς να δώση ουδεμίαν απάντησιν εις το έγγραφον ημών, προέβη εις την παύσιν του Δημητριάδος και του Ζακύνθου εκ των θρόνων αυτών και τον διορισμόν Τοποτηρητών, εν ταίς επαρχίαις αυτών. Συγχρόνως δέ κατήρτισε και Συνοδικόν Δικαστήριον, όπερ δικάσας ημάς ερήμην, κατεδίκασεν εις καθαίρεσιν και πενταετή σωματικόν περιορισμόν εις διαφόρους Μονάς, εις ας και απήχθημεν βία υπό της Αστυνομίας.
Το ζήτημα του Εκκλησιαστικού ημερολογίου έχει βαθύτερα τα αίτια και ελατήριά του. Οι εμπνευσταί και πρωτεργάται τούτου, οίοι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, στερούμενοι δυστυχώς βαθέως ορθοδόξου πνεύματος, εγένεντο εν γνώσει ή ανεπιγνώστως όργανα ξένων επιθυμιών και σκοπών, δι ων επιδιώκεται η διάσπασις της ενότητος των Ορθοδόξων Εκκλησιών και της Ελληνικής ιδεολογίας απο της Ορθοδοξίας. Οι δύο ούτοι Ταγοί των Ορθοδόξων Εκκλησιών του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και της Ελλάδος αμιλλώμενοι εις δόξαν μεταρρυθμιστού και συγχρονισμένου Κληρικού, ανεπετάσαν ελαφρά τη συνειδήσει την σημαίαν των Εκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων, αρχήν ποιησάμενοι απο της μεταβολής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου, όπερ αποτελεί ένα των ενωτικών κρίκων των Ορθοδόξων Εκκλησιών και την πυξίδα της θείας λατρείας και των έργων της πατρώας πίστεως και ευσεβείας.
Η ιδέα της εισαγωγής του Γρηγοριανού ημερολογίου και εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία ως δήθεν τελειοτέρου, συνεζητήθη προ τινών ετών και εις το Εκκλησιαστικόν Συνέδριον, όπερ συνεκάλεσεν εν Κωνσταντινουπόλει ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος και όπερ κακώς απεκλήθη πανορθόδοξον, διότι δεν αντεπροσωπεύθησαν εν αυτώ παρά μόνον τρείς αυτοκεφάλοι ορθόδοξοι Εκκλησίαι....
Εκείνο όπερ καθιστά ύποπτον την σύγκλησιν του Εκκλησιαστικού τούτου Συνεδρίου είναι ότι παρεκάθισαν εν αυτώ και δύο Κληρικοί ετεροδόξου Εκκλησίας, καθ΄άς έχομεν εξωδίκους πληροφορίας, ως και η αντορθόδοξος και προτεσταντισμού όζουσα απόφασις αυτού, να μη θεωρηθή η αποδοχή του Γρηγοριανού ημερολογίου υπό τινών Εκκλησιών ως λόγος Σχίσματος υπό των άλλων, των εμμενουσών εις το πάτριον Ιουλιανόν ημερολόγιον.
Είπομεν δέ, ότι η αρχή αύτη είναι αντορθόδοξος και προτεσταντική, διότι αφίνουσα ελευθερίαν εις τας επί μέρους ορθοδόξους Εκκλησίας να κανονίζωσι ζητήματα γενικής Εκκλησιαστικής φύσεως και σημασίας κατά το δοκούν αυταίς, υποθάλπει την διάσπασιν των ορθοδόξων Εκκλησιών και την διαίρεσιν των χριστιανών. Καθ΄ όσον πως δύναται να τηρηθή η ενότης των ορθοδόξων Εκκλησιών εν τη προκειμένη περιπτώσει, όταν τινές εκ τούτων εορτάζωσι την εορτήν των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, καθ΄ όν χρόνον αι άλλαι διατρέχουσιν εισέτι το στάδιον της μετανοίας και τεσσαρακοστής δι΄ ων προετοιμάζονται δια τον εορτασμόν των μεγάλων τούτων εορτών; Έπειτα πως δύναται η εκκλησιαστική αύτη καινοτομία να μην αποτελή λόγον Σχίσματος αφού πραγματικώς αποσχίζει τας καινοτομησάσας Εκκλησίας των άλλων και κάμνει αυτάς να εορτάζωσιν και να νηστεύσωσιν, ουχί μετά των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά μετά των ετεροδόξων και αιρετικών Δυτικών Εκκλησιών;
Πρός αποφυγήν δ΄ ακριβώς της διασπάσεως της ενότητος των ορθοδόξων Εκκλησιών οι Άγιοι και Θεοφόροι Πατέρες, όπως ώρισαν δια των θείων και ιερών Κανόνων (ΝΓ΄ Αποσ. 52,56,79 της ΣΤ΄ Οικ. Συνόδου, 19,20 της εν Γάγγρα, 37,51 της εν Λαοδικεία) τας διατάξεις των εορτών και των νηστειών σεβαστάς δι΄ όλας τας Εκκλησίας, ούτω καθώρισαν δια Κανόνων (56 της ΣΤ΄ Οικ. και 19 της εν Γάγγρα) όπως επικρατή η αυτη τάξις, ως πρός τον χρόνον των εορτών και των νηστειών δι΄ όλας τας Εκκλησίας επί απειλή μάλιστα καθαιρέσεως των Κληρικών και αφορισμού και αναθέματος των Λαικών....
Είναι λοιπόν δυνατόν να υποθέσωμεν, ότι ο Οικουμενικός τότε Πατριάρχης Μελέτιος και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος ηγνόουν τους θείους και ιερούς τούτους Κανόνας, τους κατοχυρούντας επί ποινή καθαιρέσεως, αφορισμού , και αναθέματος, τον ταυτόχρονον εορτασμόν των εορτών και την ταυτόχρονην τέλεσιν των νηστειών υφ΄ όλων των ορθοδόξων Εκκλησιών δια την ενότητα του χριστιανικού πνεύματος και τον σύνδεσμον της ειρήνης των πιστών;
Ιδού που έγκειται η αχίλλειος ξενική πτέρνα του Πατριάρχου Μελετίου και του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, οίτινες εισάγοντες μίαν αρχήν προτεσταντικήν εις την ορθόδοξον Εκκλησίαν, προάγουν αυτήν εις την οδόν του Προτεσταντισμού, όστις αφήνει πλήρην ελευθερίαν εις τους οπαδούς αυτού, ου μόνον εις τας λιτάς διατάξεις της λατρείας, αλλά και εις αυτήν την πίστιν και την αντίληψιν των Δογμάτων, μη έχων δια την εξήγησιν τούτων Κριτήριον Εκκλησιαστικόν.
Τοιαύτα όντως κατετόλμησαν ο Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οι δύο ούτοι Λούθηροι της ορθοδόξου Εκκλησίας, οίτινες υπο το πρόσχημα του συγχρονισμού δεν εδειλίασαν ουδ΄ απερρίγησαν να καταπατήσωσιν αποφάσεις πανορθοδόξων Συνόδων και Αποστολικούς και Συνοδικούς Κανόνας, ίνα προσεγγίσωσι πρός τας Εκκλησίας της Δύσεως δια της ημερολογιακής καινοτομίας επί διασπάσει της Ορθοδοξίας και επ΄ αθετήσει της αιωνοβίου πράξεως της Μιάς Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Την καθημερινήν απόσπασιν ταύτην των χριστιανών και ιερέων η επίσημος Εκκλησία, ου μόνον έβλεπε μετ΄ απαθείας και αναλγησίας, αλλά και κατεδίωκεν αυτούς δια των Αστυνομικών Αρχών, τιμωρούσα τους αποσκίρτωντας ιερείς δια καθαιρέσεως και σωματικού πεεριορισμού εις τας Μονάς.
Πλήν και δια των μέσων τούτων, των απαδόντων εις την ειρηνικήν Αυτής αποστολήν, ου μόνον δεν κατόρθωσε ουδέ έναν χριστιανόν εκ των ακολουθούντων το πάτριον εορτολόγιον να πείση όπως συμμορφωθή πρός τας διατάξεις της Εκκλησίας, αλλά και ενίσχυσε την εμμονή αυτών εις τα πάτρια, πυκνωθείσης έτι μάλλον της φάλαγγος των παλαιοημερολογιτών.
Την θλιβεράν ταύτην κατάστασιν μετά δικαίας αγανακτήσεως επί δωδεκαετίαν όλην παρακολουθούμεν ημείς, οι κατ΄ αρχήν μη εγκρίναντες την μεταβολή του ημερολογίου και μάτην εις πάσαν Σύνοδον της Ιεραρχίας υπεδεικνύομεν την ανάγκην της επαναφοράς του ορθοδόξου εορτολογίου δια την ένωσιν των χριστιανών και την ειρήνευσιν των Εκκλησιών.
Εις μίαν μάλιστα Συνεδρίαν του 1933 ηπειλήθησαν δια καθαιρέσεως τέσσαρες Αρχιερείς, ήτοι ο Δημητριάδος Γερμανός, ο Δρυινουπόλεως Βασίλειος, ο Κασσανδρείας Ειρηναίος, και ο Δράμας Βασίλειος, εμού τότε μη παραστάντος εις την Σύνοδον της Ιεραρχίας, οίτινες έσχον την ευτολμίαν να καταγγείλωσι δι΄ υπομνήματος την ημερολογιακήν καινοτομίαν, ως αντιβαίνουσαν προς αποφάσεις πανορθοδόξων Συνόδων (1583, 1587 και 1593) συγκροτηθείσων εν Κωνσταντινουπόλει επί Οικ. Πατριάρχου Ιερεμίου του Β΄.
Αλλ΄ οι ειρημένοι Αρχιερείς τότε δεν ηθέλησαν να επιμείνωσιν εις την καταγγελία αυτών, και ούτω αφέθη και πάλιν η αυτή κατάστασις. Εντεύθεν πεισθέντες πλέον, ότι η πλειοψηφία της Ιεραρχίας υπό την έμπνευσιν του Μακαριωτάτου Προέδρου δεν προτίθεται να επαναφέρη το πάτριον εορτολόγιον αφ΄ ενός, και αφ΄ ετέρου ιδόντες ότι το Σχίσμα εδημιουργήθη εις τους κόλπους της Εκκλησίας και μάλιστα ότι εξετρέπετο τούτο εις ακρότητας, θιγούσας το κύρος το Εκκλησιαστικόν, απεφασίσαμεν τρείς Ιεράρχαι, ήτοι ο Δημητριάδος Γερμανός, ο Γράφων πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος να δηλώσωμεν δι΄ ενός εγγράφου υπό ημερομηνίαν 27 Μαίου 1935 εις την Διοικούσα Σύνοδον, ότι αποκηρύττομεν Αυτήν, εφ΄ όσον εμμένει εις την πλάνην την ημερολογιακήν και αναλαμβάνομεν την ποιμαντορίαν της μερίδος του ορθοδόξου Ελληνικού λαού, της ακολουθούσης το πάτριον εορτολόγιον. Εξεφράζομεν δέ εις το τέλος του εγγράφου τούτου και την ελπίδα, ότι η Διοικούσα Εκκλησία, σταθμίζουσα τας κολοσσιαίας ευθύνας, ας υπέχει ενώπιον της Εκκλησίας δια την πράξιν της ημερολογιακής καινοτομίας, θα ηυδόκει να επανορθώση ταύτην πρός αποσόβησιν του Σχίσματος δια τςη επαναφοράς του ορθοδόξου εορτολογίου. Και τούτο διότι δεν επιθυμούμεν και εν τη υστάτη στιγμή να αποκλείσωμεν πάσαν απόπειραν συζητήσεως και συνεννοήσεως μετά της Διοικούσης Εκκλησίας.
Αλλ΄ η Διοικούσα Εκκλησία, χωρίς να δώση ουδεμίαν απάντησιν εις το έγγραφον ημών, προέβη εις την παύσιν του Δημητριάδος και του Ζακύνθου εκ των θρόνων αυτών και τον διορισμόν Τοποτηρητών, εν ταίς επαρχίαις αυτών. Συγχρόνως δέ κατήρτισε και Συνοδικόν Δικαστήριον, όπερ δικάσας ημάς ερήμην, κατεδίκασεν εις καθαίρεσιν και πενταετή σωματικόν περιορισμόν εις διαφόρους Μονάς, εις ας και απήχθημεν βία υπό της Αστυνομίας.
Το ζήτημα του Εκκλησιαστικού ημερολογίου έχει βαθύτερα τα αίτια και ελατήριά του. Οι εμπνευσταί και πρωτεργάται τούτου, οίοι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, στερούμενοι δυστυχώς βαθέως ορθοδόξου πνεύματος, εγένεντο εν γνώσει ή ανεπιγνώστως όργανα ξένων επιθυμιών και σκοπών, δι ων επιδιώκεται η διάσπασις της ενότητος των Ορθοδόξων Εκκλησιών και της Ελληνικής ιδεολογίας απο της Ορθοδοξίας. Οι δύο ούτοι Ταγοί των Ορθοδόξων Εκκλησιών του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και της Ελλάδος αμιλλώμενοι εις δόξαν μεταρρυθμιστού και συγχρονισμένου Κληρικού, ανεπετάσαν ελαφρά τη συνειδήσει την σημαίαν των Εκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων, αρχήν ποιησάμενοι απο της μεταβολής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου, όπερ αποτελεί ένα των ενωτικών κρίκων των Ορθοδόξων Εκκλησιών και την πυξίδα της θείας λατρείας και των έργων της πατρώας πίστεως και ευσεβείας.
Η ιδέα της εισαγωγής του Γρηγοριανού ημερολογίου και εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία ως δήθεν τελειοτέρου, συνεζητήθη προ τινών ετών και εις το Εκκλησιαστικόν Συνέδριον, όπερ συνεκάλεσεν εν Κωνσταντινουπόλει ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος και όπερ κακώς απεκλήθη πανορθόδοξον, διότι δεν αντεπροσωπεύθησαν εν αυτώ παρά μόνον τρείς αυτοκεφάλοι ορθόδοξοι Εκκλησίαι....
Εκείνο όπερ καθιστά ύποπτον την σύγκλησιν του Εκκλησιαστικού τούτου Συνεδρίου είναι ότι παρεκάθισαν εν αυτώ και δύο Κληρικοί ετεροδόξου Εκκλησίας, καθ΄άς έχομεν εξωδίκους πληροφορίας, ως και η αντορθόδοξος και προτεσταντισμού όζουσα απόφασις αυτού, να μη θεωρηθή η αποδοχή του Γρηγοριανού ημερολογίου υπό τινών Εκκλησιών ως λόγος Σχίσματος υπό των άλλων, των εμμενουσών εις το πάτριον Ιουλιανόν ημερολόγιον.
Είπομεν δέ, ότι η αρχή αύτη είναι αντορθόδοξος και προτεσταντική, διότι αφίνουσα ελευθερίαν εις τας επί μέρους ορθοδόξους Εκκλησίας να κανονίζωσι ζητήματα γενικής Εκκλησιαστικής φύσεως και σημασίας κατά το δοκούν αυταίς, υποθάλπει την διάσπασιν των ορθοδόξων Εκκλησιών και την διαίρεσιν των χριστιανών. Καθ΄ όσον πως δύναται να τηρηθή η ενότης των ορθοδόξων Εκκλησιών εν τη προκειμένη περιπτώσει, όταν τινές εκ τούτων εορτάζωσι την εορτήν των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, καθ΄ όν χρόνον αι άλλαι διατρέχουσιν εισέτι το στάδιον της μετανοίας και τεσσαρακοστής δι΄ ων προετοιμάζονται δια τον εορτασμόν των μεγάλων τούτων εορτών; Έπειτα πως δύναται η εκκλησιαστική αύτη καινοτομία να μην αποτελή λόγον Σχίσματος αφού πραγματικώς αποσχίζει τας καινοτομησάσας Εκκλησίας των άλλων και κάμνει αυτάς να εορτάζωσιν και να νηστεύσωσιν, ουχί μετά των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά μετά των ετεροδόξων και αιρετικών Δυτικών Εκκλησιών;
Πρός αποφυγήν δ΄ ακριβώς της διασπάσεως της ενότητος των ορθοδόξων Εκκλησιών οι Άγιοι και Θεοφόροι Πατέρες, όπως ώρισαν δια των θείων και ιερών Κανόνων (ΝΓ΄ Αποσ. 52,56,79 της ΣΤ΄ Οικ. Συνόδου, 19,20 της εν Γάγγρα, 37,51 της εν Λαοδικεία) τας διατάξεις των εορτών και των νηστειών σεβαστάς δι΄ όλας τας Εκκλησίας, ούτω καθώρισαν δια Κανόνων (56 της ΣΤ΄ Οικ. και 19 της εν Γάγγρα) όπως επικρατή η αυτη τάξις, ως πρός τον χρόνον των εορτών και των νηστειών δι΄ όλας τας Εκκλησίας επί απειλή μάλιστα καθαιρέσεως των Κληρικών και αφορισμού και αναθέματος των Λαικών....
Είναι λοιπόν δυνατόν να υποθέσωμεν, ότι ο Οικουμενικός τότε Πατριάρχης Μελέτιος και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος ηγνόουν τους θείους και ιερούς τούτους Κανόνας, τους κατοχυρούντας επί ποινή καθαιρέσεως, αφορισμού , και αναθέματος, τον ταυτόχρονον εορτασμόν των εορτών και την ταυτόχρονην τέλεσιν των νηστειών υφ΄ όλων των ορθοδόξων Εκκλησιών δια την ενότητα του χριστιανικού πνεύματος και τον σύνδεσμον της ειρήνης των πιστών;
Ιδού που έγκειται η αχίλλειος ξενική πτέρνα του Πατριάρχου Μελετίου και του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, οίτινες εισάγοντες μίαν αρχήν προτεσταντικήν εις την ορθόδοξον Εκκλησίαν, προάγουν αυτήν εις την οδόν του Προτεσταντισμού, όστις αφήνει πλήρην ελευθερίαν εις τους οπαδούς αυτού, ου μόνον εις τας λιτάς διατάξεις της λατρείας, αλλά και εις αυτήν την πίστιν και την αντίληψιν των Δογμάτων, μη έχων δια την εξήγησιν τούτων Κριτήριον Εκκλησιαστικόν.
Τοιαύτα όντως κατετόλμησαν ο Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οι δύο ούτοι Λούθηροι της ορθοδόξου Εκκλησίας, οίτινες υπο το πρόσχημα του συγχρονισμού δεν εδειλίασαν ουδ΄ απερρίγησαν να καταπατήσωσιν αποφάσεις πανορθοδόξων Συνόδων και Αποστολικούς και Συνοδικούς Κανόνας, ίνα προσεγγίσωσι πρός τας Εκκλησίας της Δύσεως δια της ημερολογιακής καινοτομίας επί διασπάσει της Ορθοδοξίας και επ΄ αθετήσει της αιωνοβίου πράξεως της Μιάς Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου