Πως λογίζονται τα μυστήρια των σχίσματι και αιρέσει πεπτωκότων ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ αυτών; Έγκυρα ή άκυρα;
Μελέτιος ο Αντιοχείας εγένετο και Πρόεδρος της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Και όμως εχειροτονήθη παρά των αιρετικών. Δηλαδή, «υπό των περί τον Ακάκιον» ομοιουσιανών (Επιφανίου Κύπρου, PG. 42, 456). Δια τούτο, μερίς των εν Αντιοχεία Ορθοδόξων αντέδρα εις την μετ΄ αυτού κοινωνίαν, «ουχ ένεκεν ορθοδοξίας», «αλλ΄ ένεκεν» «κανονικών πραγμάτων» ως έλεγον (Επιφανίου Κύπρου, PG. 42, 468). Πλήν οι τότε άγιοι Πατέρες, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, ήτοι ολη η Ορθοδοξία τον εδέχθη. Ο δε άγιος Γρηγόριος Νύσσης εξεφώνησεν υπέρ αυτού εν Κωνσταντινουπόλει επιτάφιον λόγον, παρόντων των Πατέρων της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου και του αυτοκράτορος Θεοδοσίου. Δια τούτου, εξύμνησε τον θανόντα τότε Μελέτιον και ως νέον Απόστολον και «ομότροπον» «αθλητήν» των αγίων Αποστόλων (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 46, 852). Η δε Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά τούτον την 12ην Φεβρουαρίου μηνός (Ωρολόγιον το Μέγα).
Ο Ανατόλιος εγένετο Πρόεδρος της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. «Και ιδού, υπό Διοσκόρου του δυσσεβούς κεχειροτόνητο (έχει χειροτονηθεί), παρόντος και Ευτυχούς » του αιρεσιάρχου (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, M. 12, 1042). Συνεπώς, ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ της αιρέσεως του Ευτυχούς δια της Οικουμενικής ταύτης Συνόδου. Και τότε παρετηρήθη αντίδρασις εν Κωνσταντινουπόλει κατα της χειροτονίας ταύτης (Θ.Η.Ε. τ. 2, σ. 642), αλλά η Ορθόδοξος Εκκλησία εδέχθη τον Ανατόλιον και τιμά τούτον ως άγιον την 3ην Ιουλίου Μηνός (Ωρολόγιον το Μέγα).
Ο Πρόεδρος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Ταράσιος, «είπεν· αλλά μήν (αλλ΄ όμως), και οι πλείους (περισσότεροι) των εν τη Έκτη Αγία (Οικουμενική) Συνόδω συνεδρευσάντων, υπό Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου εκεχειροτόνηντο (είχον χειροτονηθή), των καθηγητών της αιρέσεως των μονοθελητών». «Επί πεντήκοντα γαρ ενιαυτούς (έτη)» «η αίρεσις διήρκεσεν». Αξιοπαρατήρητον δέ είναι εν προκειμένω, οτι «οι της Έκτης Συνόδου Πατέρες αυτούς τους τέσσαρας» καθηγητάς της αιρέσεως «ανεθεμάτισαν, καίπερ χειροτονία αυτών όντες» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1047). Δηλαδή, αν και ήσαν κεχειροτονημένοι παρ΄ αυτών, ούς ανεθεμάτισαν.
Συμπεραίνει δέ ο αυτός άγιος Ταράσιος, εξ΄ αφορμής μάλιστα του αγίου Ανατολίου. «Και ημείς γούν (λοιπόν), δεχώμεθα (ας δεχώμεθα) τους απο αιρετικών χειροτονηθέντας, ως και Ανατόλιος εδέχθη (εγένετο δεκτός). Και αύθις (εξ΄ άλλου), αληθώς φωνή Θεού εστιν, οτι ούκ αποθανούνται τέκνα υπέρ πατέρων, αλλ' έκαστος τη ιδία αμαρτία αποθανείται ( Δευτ. κδ΄ 16. Ιεζεκ. ιη΄ 20)· και οτι εκ του Θεού εστιν η χειροτονία» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1050). Ταύτα, προφανώς, περί σχίσματος και αιρέσεως, ή σχισματικών και αιρετικών ΜΗ ΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ εισέτι συνοδικώς. «Εαν δέ συνοδική εκφώνησις γένηται και ομόνοια των Εκκλησιών επί Ορθοδοξίας» και κατά της αιρέσεως, «ο τολμών απο των βεβήλων αιρετικών χειροτονείσθαι, τή καθαιρέσει υποπεσείται. Η αγία Σύνοδος είπεν· αύτη δικαία κρίσις» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1050).
Μελέτιος ο Αντιοχείας εγένετο και Πρόεδρος της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Και όμως εχειροτονήθη παρά των αιρετικών. Δηλαδή, «υπό των περί τον Ακάκιον» ομοιουσιανών (Επιφανίου Κύπρου, PG. 42, 456). Δια τούτο, μερίς των εν Αντιοχεία Ορθοδόξων αντέδρα εις την μετ΄ αυτού κοινωνίαν, «ουχ ένεκεν ορθοδοξίας», «αλλ΄ ένεκεν» «κανονικών πραγμάτων» ως έλεγον (Επιφανίου Κύπρου, PG. 42, 468). Πλήν οι τότε άγιοι Πατέρες, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, ήτοι ολη η Ορθοδοξία τον εδέχθη. Ο δε άγιος Γρηγόριος Νύσσης εξεφώνησεν υπέρ αυτού εν Κωνσταντινουπόλει επιτάφιον λόγον, παρόντων των Πατέρων της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου και του αυτοκράτορος Θεοδοσίου. Δια τούτου, εξύμνησε τον θανόντα τότε Μελέτιον και ως νέον Απόστολον και «ομότροπον» «αθλητήν» των αγίων Αποστόλων (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 46, 852). Η δε Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά τούτον την 12ην Φεβρουαρίου μηνός (Ωρολόγιον το Μέγα).
Ο Ανατόλιος εγένετο Πρόεδρος της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. «Και ιδού, υπό Διοσκόρου του δυσσεβούς κεχειροτόνητο (έχει χειροτονηθεί), παρόντος και Ευτυχούς » του αιρεσιάρχου (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, M. 12, 1042). Συνεπώς, ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ της αιρέσεως του Ευτυχούς δια της Οικουμενικής ταύτης Συνόδου. Και τότε παρετηρήθη αντίδρασις εν Κωνσταντινουπόλει κατα της χειροτονίας ταύτης (Θ.Η.Ε. τ. 2, σ. 642), αλλά η Ορθόδοξος Εκκλησία εδέχθη τον Ανατόλιον και τιμά τούτον ως άγιον την 3ην Ιουλίου Μηνός (Ωρολόγιον το Μέγα).
Ο Πρόεδρος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Ταράσιος, «είπεν· αλλά μήν (αλλ΄ όμως), και οι πλείους (περισσότεροι) των εν τη Έκτη Αγία (Οικουμενική) Συνόδω συνεδρευσάντων, υπό Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου εκεχειροτόνηντο (είχον χειροτονηθή), των καθηγητών της αιρέσεως των μονοθελητών». «Επί πεντήκοντα γαρ ενιαυτούς (έτη)» «η αίρεσις διήρκεσεν». Αξιοπαρατήρητον δέ είναι εν προκειμένω, οτι «οι της Έκτης Συνόδου Πατέρες αυτούς τους τέσσαρας» καθηγητάς της αιρέσεως «ανεθεμάτισαν, καίπερ χειροτονία αυτών όντες» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1047). Δηλαδή, αν και ήσαν κεχειροτονημένοι παρ΄ αυτών, ούς ανεθεμάτισαν.
Συμπεραίνει δέ ο αυτός άγιος Ταράσιος, εξ΄ αφορμής μάλιστα του αγίου Ανατολίου. «Και ημείς γούν (λοιπόν), δεχώμεθα (ας δεχώμεθα) τους απο αιρετικών χειροτονηθέντας, ως και Ανατόλιος εδέχθη (εγένετο δεκτός). Και αύθις (εξ΄ άλλου), αληθώς φωνή Θεού εστιν, οτι ούκ αποθανούνται τέκνα υπέρ πατέρων, αλλ' έκαστος τη ιδία αμαρτία αποθανείται ( Δευτ. κδ΄ 16. Ιεζεκ. ιη΄ 20)· και οτι εκ του Θεού εστιν η χειροτονία» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1050). Ταύτα, προφανώς, περί σχίσματος και αιρέσεως, ή σχισματικών και αιρετικών ΜΗ ΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ εισέτι συνοδικώς. «Εαν δέ συνοδική εκφώνησις γένηται και ομόνοια των Εκκλησιών επί Ορθοδοξίας» και κατά της αιρέσεως, «ο τολμών απο των βεβήλων αιρετικών χειροτονείσθαι, τή καθαιρέσει υποπεσείται. Η αγία Σύνοδος είπεν· αύτη δικαία κρίσις» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1050).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου