Κατόπιν αδείας του πνευματικού, έλαβε τον λόγον ο π. Βησσαρίων.
__ Είχετε αναφέρει, π. Σίλβεστρε ότι μετά την <<διάγνωσιν>> δεν απομένει ουδέν έτερον ειμή <<ο καυστήρ, ή των κανόνων εφαρμογήν, ή των... ή μάλλον ή εκσφενδόνησις των κακοδόξων απο τους θρόνους>> εάν ενθυμώμαι καλώς... Λοιπόν αγαπητέ μοι π. Σίλβεστρε, έν ειλικρινεία σοί ομολογώ ότι όντως αυτό απομένει!... Τίς όμως θα πράξη τούτο; Σύ ο απλούς παπάς ή εγώ ο καλόγηρος; Ούχι βεβαίως! Ποιοί τότε; Οι επίσκοποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας! Άλλ΄ όταν ούτοι δεν πράττωσιν τούτο, τότε δύο πράγματα απομένουν. Ή θα εφαρμόσουν οικονομίαν <<άχρι καιρού>> ή, είναι προδόται της πίστεως. Έν τή δευτέρα περιπτώσει ουδείς πλέον λόγος. Εκκλησία είμεθα ημείς και οι μεθ΄ ημών. Οπότε δεν υπάρχει λόγος ούτε ν΄ ασχολώμεθα περί την στάσιν των επισκόπων έναντι του Πατριάρχου και των λοιπών Οικουμενιστών, ούτε να ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΩΜΕΘΑ διά την στάσιν αυτών. Αιρετικοί και προδόται είναι, τί αναμένομεν παρ΄ αυτών; Διεμαρτυρήθημεν ποτε διά την στάσιν των... Καρδιναλίων έναντι του Πάπα; Θα ήτο αστείον!...
Έν τώ πρώτη όμως περιπτώσει τα πράγματα μεταβάλλονται. Άν δηλαδή πιστεύωμεν ότι οι επίσκοποι ημών δεν είναι προδόται, τότε και ημείς οφείλομεν να μή αποστώμεν άπ΄ αυτών. Δυνάμεθα βεβαίως να εκδηλώσωμεν πάσαν διαμαρτυρίαν και να καταβάλλωμεν πάσαν φροντίδαν όπως ωθήσωμεν αυτούς από της οικονομίας είς την ακρίβειαν. Δεν επιτρέπεται όμως ουδαμώς να υποκαταστήσωμεν ημείς το σώμα των επισκόπων και να αποκηρύξωμεν ημείς τον Πατριάρχην, ούτε να αποσπασθώμεν άπ αυτών επικαλούμενοι ώς λόγον την ύπ΄ αυτών επιδεικνυομένην οικονομικώς ανοχήν! Αυτό, φρονώ, π. Σίλβεστρε, ότι είναι ορθόδοξος σκέψις και νηφαλία ορθόδοξος συνείδησις...
Η απάντησις εδόθη συντόμως, ουχί όμως απο τον παπα Σίλβεστρον αλλά απο τον π. Νικόδημο, ο οποίος ηγέρθη και είπε
__ Επειδή ωμιλήσατε και ετονίσατε συχνώς έν τώ λόγω σας, π. Βησσαρίων, το <<ημείς>>, εννοούντες ασφαλώς το λαικόν πλήρωμα, ή μάλλον το αντιδρών ποίμνιον της Εκκλησίας του Χριστού, πρίν ή αναφερθώ είς την βασικήν θέσιν του λόγου σας, θα μοί επιτρέψετε να τονίσω ότι αποτελεί ΟΙΚΤΡΟΤΑΤΗΝ ΠΛΑΝΗΝ να πιστεύωμεν ότι τον κύριον και τελικόν λόγον είς ζητήματα πίστεως έχει μόνο το σώμα των επισκόπων. Πάντες θα πρέπη να γνωρίζωμεν, ότι ο Λαός, ήτοι το σύνολον πλήρωμα της Εκκλησίας, ΩΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ θα έχη πάντοτε ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ δικαιώματα έναντι της διαφυλάξεως της αγίας Παρακαταθήκης! Και ούτω πως εννοεί και μέχρις εσχάτων ακόμη η Ορθόδοξος Εκκλησία τα δικαιώματα του λαικού πληρώματος και τα καθήκοντα αυτού Ούτως είς πρός τον Πίον τον Θ΄ απάντησιν αυτών έν έτει 1848, οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι της Ανατολής, διεκήρυξαν , ότι <<Παρ΄ ημίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι ηδυνήθησαν ποτε εισαγάγειν νέα, διότι ο υπερασπιστής της Θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο Λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τώ των πατέρων αυτού>>.
Και κάτι άλλο ακόμη σπουδαιότερον! Εννοώ τα γραφέντα υπό του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, όστις έν τώ συγγράμματι αυτού <<Προβλήματα Εκκλησιαστικής Οικονομίας>> αναφέρει τα εξής σημαντικά περί των διακιωμάτων τούτων. Σας αναγινώσκω την σχετικήν παράγραφον
<<Είς το σημείον τούτο, θα ηδύνατο να προστεθή ότι ή <<κατ΄ οικονομίαν>> ενέργεια, ώς και πάσαι αί ενέργειαι του Πατριάρχου και της Συνόδου, κατά την Ορθόδοξον αντίληψιν, υπόκεινται είς την απόφασιν του κριτηρίου της συνειδήσεως του συνόλου της Εκκλησίας σώματος. Υπό την έννοιαν ταύτην πρέπει να αντιληφθή τις και τάς ενέργειας του αγίου Θεόδωρου του Στουδίτου και των περί αυτόν μοναχών, οι οποίοι έκριναν και κατεδίκασαν πράξεις της Πατριαρχικής Συνόδου, ενώ νομικώς και κανονικώς ουδεμίαν είχον πρός τούτο αρμοδιότητα. Άλλαις λέξεσιν, υπεράνω της υπό των νόμων και των ι. Κανόνων παρεχομένης αρμοδιότητος, υπάρχει η ηθική αρμοδιότης του συνόλου πληρώματος της Εκκλησίας, η οποία είναι αδέκαστος. (μν. έργ. σελ. 113).
Το επισκοπικόν σώμα έχει βεβαίως την αρμοδιότητα του συντάσειν και εκφράζειν τα της ορθοδόξου πίστεως έν ώ αποβαίνει έν ταυτώ και παράγων εκκλησιαστικής ενότητος, ουδέποτε όμως συνιστά αφορμήν καταχρήσεως και υπονομεύσεως της <<παραδοθείσης παρακαταθήκης>>. <<Και εξουσία τοίς ιεράρχαις έν ουδενί δέδοται επί πάση παραβάσει κανόνος ή μόνον στοιχείν τε τα δεδογμένα και έπεσθαι τοίς προλαβούσιν>> ώς και ο μέγας Θεόδωρος λέγει (στλ. 985 BC).
Ούτω έχομεν Συνόδους, αί οποίαι ήσαν συγκεκροτημέναι απο πολλούς επισκόπους, αίτινες όμως απεκηρύχθησαν, μολονότι τα αυτοκρατορικά διατάγματα τα συγκαλέσαντα αυτάς ώς Οικουμενικάς τάς συνεκάλεσαν. Έχομεν π.χ. την Σύνοδον της Εφέσου τώ 449, την Ληστρικήν αποκληθείσαν, είς την οποίαν παρέστησαν και δύο Πατριάρχαι, ο Διόσκορος Αλεξανδρείας και ο Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων, και ήτις ώς Οικουμενική συνεκλήθη υπό του αυτοκράτορος. Και όμως, αύτη υπό της εκκλησιαστικής συνειδήσεως και υπό της μετ΄ αυτήν συγκληθείσης Δ΄ Οικουμενικής παρεδόθη είς το ανάθεμα. Έχομεν την διαβοηθείσαν Σύνοδον της Φλωρεντίας. Ώς οικουμενικήν και ταύτην συγκληθείσαν. Δεν έχομεν μόνον αυτάς. Έχομεν σωρόν άλλων Συνόδων. Αναφέρω τάς Συνόδους, Τύρου, Αριμινίου, Σελευκείας, καθώς και τάς επί των χρόνων της Εικονομαχίας συγκροτηθείσας. Αναφέρομαι ακόμη και το Εγκύκλιον του αυτοκράτορος Βασιλίσκου, όπερ υπέγραψαν πεντακόσιοι επίσκοποι, έν οίς και οι Πατριάρχαι Τιμόθεος, Αίλουρος Αλεξανδρείας, Πέτρος Μογγός Αντιοχείας, Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων.
Την τόν Μονοθελητισμόν δέ εισηγουμένην Έκθεσιν του Ηρακλείου έν έτει 638 είχον υπογράψει μετά του πλήθους των επισκόπων και οι Πατριάρχαι Σέργιος Κων)λεως, Κύρος Αλεξανδρείας, Μακεδόνιος Αντιοχείας, Σέργιος Ιεροσολύμων και αυτός ο Πάπας της Ρώμης Ονώριος, αντέστησαν δέ επί κεφαλής του κατά του Μονοθελητισμού αγώνος δύο Μοναχοί, Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Σωφρόνιος, ό μετ΄ ολίγον αναδειχθείς και Πατριάρχης Ιεροσολύμων>> (Π. Τρεμπέλα, <<Οι λαικοί έν τή Εκκλησία>> Αθήναι 1957, σελ. 139 και ιδιαιτέρως <<Η άδολος αποστολικότης της Ελληνικής Ορθοδοξίας Αθήναι 1968, σελ. 23 έξ.).
Συνεπώς δεν φρονώ ότι η Ιστορία σφάλλει επί του προκειμένου ΠΑΣΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΟΠΟΝΘΕΝΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΥΠΟ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Σ.Σ.ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ), ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΘΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΦΘΗ ΚΑΙ ΥΦ΄ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΠΙΣΤΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ! Αλλ΄ άς έλθωμεν τώρα και είς το έτερον σκέλος της θέσεώς σας.
Παραδέχεσθε ότι εγένετο η <<διάγνωσις>> του Πατριάρχου και των σύν αυτώ ώς αιρετικών! Ενταύθα συμφωνούμεν απολύτως. Τό άν οι ανεχόμενοι, ώς λέγετε, επίσκοποι είναι <<προδόται>> και ουδέν πλέον, τούτο, κατ΄ εμέ, τυγχάνει λίαν <<ακροτόμο>>! Μη λησμονήτε ότι αί βαθμίδες αείποτε ωφελούν... Πιθανόν, βεβαίως, διά πολλούς να εκφράζητε την ακρίβειαν της Εκκλησίας, αλλά δεν νομίζω ότι έν τή προκειμένη περιπτώσει τυγχάνετε ι συνήγορός της...
Έν συνεχεία, συγχέετε δεινώς τα πράγματα, π. Βησσαρίων, διότι οι μέν Καρδινάλιοι ούς ανεφέρατε, κατέχουσι τάς Ευρωπαικάς των έδρας και ποιμαίνουσι τα Καθολικά ή Προτεσταντικά των ποίμνια! Συμβαίνει όμως το αυτό και δι' ημάς επί του προκειμένου; Ακριβώς το αντίθετον!... Οι ημέτεροι επίσκοποι κατέχουσι τάς έ (Ορθοδόξους) έδρας των Αθηνών, Πατρών, Ιωαννίνων κλπ... Κατά συνέπειαν, έφ' όσον <<Βυζαντινώς>> μιτροφορούν και ποιμαίνουν ορθοδόξους λαούς, η Εκκλησία διακηρύσσει και εντέλλεται ότι ΜΟΝΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΝΤΕΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΡΟΝΟΥΣ ΤΩΝ...
Αύτη τυγχάνει η γνησία και ορθόδοξος τακτική έν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως και ουχί ώς υμείς λέγετε <<δεν υπάρχει λόγος να διαμαρτυρώμεθα>>.
Αλλοίμονον, π. Βησσαρίων, εάν οι πατέρες μας εφήρμοζαν το υμέτερον μέτρον διά τους συγχρόνους των αιρετικούς και κακοδόξους!
Αλλοίμον εάν οι πατέρες ημέλουν και δεν ενδιεφέρεντο διά το υπάρχον έν πλάνη της αιρέσεως και πρό ολίγου ιδικόν των ποίμνιον, ηρκούντο δέ είς τους ολίγους πιστούς οι οποίοι τους περιέβαλον. Εάν εθεώρουν τους ψευδοποιμένας ώς Καρδιναλίους και το συληθέν ποίμνιον ώς Αρειανούς ή Σαβελλιανούς, ήτοι διά παντός αποκεκομμένους της ορθοδόξου Εκκλησίας, ώ! τότε σφόδρα αμφιβάλλω, εάν θα υπήρχε κάν λόγος την σήμερον ημείς να αντιβαλλώμεθα... Η διαφορά είναι όντως αβυσσαλέα!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
__ Είχετε αναφέρει, π. Σίλβεστρε ότι μετά την <<διάγνωσιν>> δεν απομένει ουδέν έτερον ειμή <<ο καυστήρ, ή των κανόνων εφαρμογήν, ή των... ή μάλλον ή εκσφενδόνησις των κακοδόξων απο τους θρόνους>> εάν ενθυμώμαι καλώς... Λοιπόν αγαπητέ μοι π. Σίλβεστρε, έν ειλικρινεία σοί ομολογώ ότι όντως αυτό απομένει!... Τίς όμως θα πράξη τούτο; Σύ ο απλούς παπάς ή εγώ ο καλόγηρος; Ούχι βεβαίως! Ποιοί τότε; Οι επίσκοποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας! Άλλ΄ όταν ούτοι δεν πράττωσιν τούτο, τότε δύο πράγματα απομένουν. Ή θα εφαρμόσουν οικονομίαν <<άχρι καιρού>> ή, είναι προδόται της πίστεως. Έν τή δευτέρα περιπτώσει ουδείς πλέον λόγος. Εκκλησία είμεθα ημείς και οι μεθ΄ ημών. Οπότε δεν υπάρχει λόγος ούτε ν΄ ασχολώμεθα περί την στάσιν των επισκόπων έναντι του Πατριάρχου και των λοιπών Οικουμενιστών, ούτε να ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΩΜΕΘΑ διά την στάσιν αυτών. Αιρετικοί και προδόται είναι, τί αναμένομεν παρ΄ αυτών; Διεμαρτυρήθημεν ποτε διά την στάσιν των... Καρδιναλίων έναντι του Πάπα; Θα ήτο αστείον!...
Έν τώ πρώτη όμως περιπτώσει τα πράγματα μεταβάλλονται. Άν δηλαδή πιστεύωμεν ότι οι επίσκοποι ημών δεν είναι προδόται, τότε και ημείς οφείλομεν να μή αποστώμεν άπ΄ αυτών. Δυνάμεθα βεβαίως να εκδηλώσωμεν πάσαν διαμαρτυρίαν και να καταβάλλωμεν πάσαν φροντίδαν όπως ωθήσωμεν αυτούς από της οικονομίας είς την ακρίβειαν. Δεν επιτρέπεται όμως ουδαμώς να υποκαταστήσωμεν ημείς το σώμα των επισκόπων και να αποκηρύξωμεν ημείς τον Πατριάρχην, ούτε να αποσπασθώμεν άπ αυτών επικαλούμενοι ώς λόγον την ύπ΄ αυτών επιδεικνυομένην οικονομικώς ανοχήν! Αυτό, φρονώ, π. Σίλβεστρε, ότι είναι ορθόδοξος σκέψις και νηφαλία ορθόδοξος συνείδησις...
Η απάντησις εδόθη συντόμως, ουχί όμως απο τον παπα Σίλβεστρον αλλά απο τον π. Νικόδημο, ο οποίος ηγέρθη και είπε
__ Επειδή ωμιλήσατε και ετονίσατε συχνώς έν τώ λόγω σας, π. Βησσαρίων, το <<ημείς>>, εννοούντες ασφαλώς το λαικόν πλήρωμα, ή μάλλον το αντιδρών ποίμνιον της Εκκλησίας του Χριστού, πρίν ή αναφερθώ είς την βασικήν θέσιν του λόγου σας, θα μοί επιτρέψετε να τονίσω ότι αποτελεί ΟΙΚΤΡΟΤΑΤΗΝ ΠΛΑΝΗΝ να πιστεύωμεν ότι τον κύριον και τελικόν λόγον είς ζητήματα πίστεως έχει μόνο το σώμα των επισκόπων. Πάντες θα πρέπη να γνωρίζωμεν, ότι ο Λαός, ήτοι το σύνολον πλήρωμα της Εκκλησίας, ΩΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ θα έχη πάντοτε ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ δικαιώματα έναντι της διαφυλάξεως της αγίας Παρακαταθήκης! Και ούτω πως εννοεί και μέχρις εσχάτων ακόμη η Ορθόδοξος Εκκλησία τα δικαιώματα του λαικού πληρώματος και τα καθήκοντα αυτού Ούτως είς πρός τον Πίον τον Θ΄ απάντησιν αυτών έν έτει 1848, οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι της Ανατολής, διεκήρυξαν , ότι <<Παρ΄ ημίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι ηδυνήθησαν ποτε εισαγάγειν νέα, διότι ο υπερασπιστής της Θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο Λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τώ των πατέρων αυτού>>.
Και κάτι άλλο ακόμη σπουδαιότερον! Εννοώ τα γραφέντα υπό του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, όστις έν τώ συγγράμματι αυτού <<Προβλήματα Εκκλησιαστικής Οικονομίας>> αναφέρει τα εξής σημαντικά περί των διακιωμάτων τούτων. Σας αναγινώσκω την σχετικήν παράγραφον
<<Είς το σημείον τούτο, θα ηδύνατο να προστεθή ότι ή <<κατ΄ οικονομίαν>> ενέργεια, ώς και πάσαι αί ενέργειαι του Πατριάρχου και της Συνόδου, κατά την Ορθόδοξον αντίληψιν, υπόκεινται είς την απόφασιν του κριτηρίου της συνειδήσεως του συνόλου της Εκκλησίας σώματος. Υπό την έννοιαν ταύτην πρέπει να αντιληφθή τις και τάς ενέργειας του αγίου Θεόδωρου του Στουδίτου και των περί αυτόν μοναχών, οι οποίοι έκριναν και κατεδίκασαν πράξεις της Πατριαρχικής Συνόδου, ενώ νομικώς και κανονικώς ουδεμίαν είχον πρός τούτο αρμοδιότητα. Άλλαις λέξεσιν, υπεράνω της υπό των νόμων και των ι. Κανόνων παρεχομένης αρμοδιότητος, υπάρχει η ηθική αρμοδιότης του συνόλου πληρώματος της Εκκλησίας, η οποία είναι αδέκαστος. (μν. έργ. σελ. 113).
Το επισκοπικόν σώμα έχει βεβαίως την αρμοδιότητα του συντάσειν και εκφράζειν τα της ορθοδόξου πίστεως έν ώ αποβαίνει έν ταυτώ και παράγων εκκλησιαστικής ενότητος, ουδέποτε όμως συνιστά αφορμήν καταχρήσεως και υπονομεύσεως της <<παραδοθείσης παρακαταθήκης>>. <<Και εξουσία τοίς ιεράρχαις έν ουδενί δέδοται επί πάση παραβάσει κανόνος ή μόνον στοιχείν τε τα δεδογμένα και έπεσθαι τοίς προλαβούσιν>> ώς και ο μέγας Θεόδωρος λέγει (στλ. 985 BC).
Ούτω έχομεν Συνόδους, αί οποίαι ήσαν συγκεκροτημέναι απο πολλούς επισκόπους, αίτινες όμως απεκηρύχθησαν, μολονότι τα αυτοκρατορικά διατάγματα τα συγκαλέσαντα αυτάς ώς Οικουμενικάς τάς συνεκάλεσαν. Έχομεν π.χ. την Σύνοδον της Εφέσου τώ 449, την Ληστρικήν αποκληθείσαν, είς την οποίαν παρέστησαν και δύο Πατριάρχαι, ο Διόσκορος Αλεξανδρείας και ο Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων, και ήτις ώς Οικουμενική συνεκλήθη υπό του αυτοκράτορος. Και όμως, αύτη υπό της εκκλησιαστικής συνειδήσεως και υπό της μετ΄ αυτήν συγκληθείσης Δ΄ Οικουμενικής παρεδόθη είς το ανάθεμα. Έχομεν την διαβοηθείσαν Σύνοδον της Φλωρεντίας. Ώς οικουμενικήν και ταύτην συγκληθείσαν. Δεν έχομεν μόνον αυτάς. Έχομεν σωρόν άλλων Συνόδων. Αναφέρω τάς Συνόδους, Τύρου, Αριμινίου, Σελευκείας, καθώς και τάς επί των χρόνων της Εικονομαχίας συγκροτηθείσας. Αναφέρομαι ακόμη και το Εγκύκλιον του αυτοκράτορος Βασιλίσκου, όπερ υπέγραψαν πεντακόσιοι επίσκοποι, έν οίς και οι Πατριάρχαι Τιμόθεος, Αίλουρος Αλεξανδρείας, Πέτρος Μογγός Αντιοχείας, Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων.
Την τόν Μονοθελητισμόν δέ εισηγουμένην Έκθεσιν του Ηρακλείου έν έτει 638 είχον υπογράψει μετά του πλήθους των επισκόπων και οι Πατριάρχαι Σέργιος Κων)λεως, Κύρος Αλεξανδρείας, Μακεδόνιος Αντιοχείας, Σέργιος Ιεροσολύμων και αυτός ο Πάπας της Ρώμης Ονώριος, αντέστησαν δέ επί κεφαλής του κατά του Μονοθελητισμού αγώνος δύο Μοναχοί, Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Σωφρόνιος, ό μετ΄ ολίγον αναδειχθείς και Πατριάρχης Ιεροσολύμων>> (Π. Τρεμπέλα, <<Οι λαικοί έν τή Εκκλησία>> Αθήναι 1957, σελ. 139 και ιδιαιτέρως <<Η άδολος αποστολικότης της Ελληνικής Ορθοδοξίας Αθήναι 1968, σελ. 23 έξ.).
Συνεπώς δεν φρονώ ότι η Ιστορία σφάλλει επί του προκειμένου ΠΑΣΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΟΠΟΝΘΕΝΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΥΠΟ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Σ.Σ.ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ), ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΘΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΦΘΗ ΚΑΙ ΥΦ΄ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΠΙΣΤΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ! Αλλ΄ άς έλθωμεν τώρα και είς το έτερον σκέλος της θέσεώς σας.
Παραδέχεσθε ότι εγένετο η <<διάγνωσις>> του Πατριάρχου και των σύν αυτώ ώς αιρετικών! Ενταύθα συμφωνούμεν απολύτως. Τό άν οι ανεχόμενοι, ώς λέγετε, επίσκοποι είναι <<προδόται>> και ουδέν πλέον, τούτο, κατ΄ εμέ, τυγχάνει λίαν <<ακροτόμο>>! Μη λησμονήτε ότι αί βαθμίδες αείποτε ωφελούν... Πιθανόν, βεβαίως, διά πολλούς να εκφράζητε την ακρίβειαν της Εκκλησίας, αλλά δεν νομίζω ότι έν τή προκειμένη περιπτώσει τυγχάνετε ι συνήγορός της...
Έν συνεχεία, συγχέετε δεινώς τα πράγματα, π. Βησσαρίων, διότι οι μέν Καρδινάλιοι ούς ανεφέρατε, κατέχουσι τάς Ευρωπαικάς των έδρας και ποιμαίνουσι τα Καθολικά ή Προτεσταντικά των ποίμνια! Συμβαίνει όμως το αυτό και δι' ημάς επί του προκειμένου; Ακριβώς το αντίθετον!... Οι ημέτεροι επίσκοποι κατέχουσι τάς έ (Ορθοδόξους) έδρας των Αθηνών, Πατρών, Ιωαννίνων κλπ... Κατά συνέπειαν, έφ' όσον <<Βυζαντινώς>> μιτροφορούν και ποιμαίνουν ορθοδόξους λαούς, η Εκκλησία διακηρύσσει και εντέλλεται ότι ΜΟΝΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΝΤΕΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΡΟΝΟΥΣ ΤΩΝ...
Αύτη τυγχάνει η γνησία και ορθόδοξος τακτική έν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως και ουχί ώς υμείς λέγετε <<δεν υπάρχει λόγος να διαμαρτυρώμεθα>>.
Αλλοίμονον, π. Βησσαρίων, εάν οι πατέρες μας εφήρμοζαν το υμέτερον μέτρον διά τους συγχρόνους των αιρετικούς και κακοδόξους!
Αλλοίμον εάν οι πατέρες ημέλουν και δεν ενδιεφέρεντο διά το υπάρχον έν πλάνη της αιρέσεως και πρό ολίγου ιδικόν των ποίμνιον, ηρκούντο δέ είς τους ολίγους πιστούς οι οποίοι τους περιέβαλον. Εάν εθεώρουν τους ψευδοποιμένας ώς Καρδιναλίους και το συληθέν ποίμνιον ώς Αρειανούς ή Σαβελλιανούς, ήτοι διά παντός αποκεκομμένους της ορθοδόξου Εκκλησίας, ώ! τότε σφόδρα αμφιβάλλω, εάν θα υπήρχε κάν λόγος την σήμερον ημείς να αντιβαλλώμεθα... Η διαφορά είναι όντως αβυσσαλέα!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου