Διά την ιεράν ταύτην γλώσσα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, ισχύει πάντοτε το του Μ. Αθανασίου <<Μή...τις...πειραζέτω τάς λέξεις μεταποιείν, ή όλως εναλλάσσειν... Όσω γάρ των Αγίων ο βίος βελτίων των άλλων εστί, τοσούτω και τα παρ' αυτών ρήματα των παρ' ημών συντιθεμένων βελτίονα και ισχυρότερα άν τις είποι δικαίως>> (ΒΕΠΕΣ, 32, 28). Και του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού <<Πάσα λέξις και φωνή, μή τοις Πατράσιν ειρημένη, καινοτομία προδήλως καθέστηκεν>> (PG. 91, 216-217), όπερ εστίν αμαρτία. Διά τούτο η ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος, διά του Όρου αυτής, απειλεί έκπτωσιν επισκόπου και κληρικού και αναθεματισμόν μοναζόντος και λαικού, εάν είς τα περί πίστεως τολμήσουν καινοτομίαν, ήτοι λέξεως εφεύρεσιν.
Ο Έλλην, ή ελληνόφωνος Χριστιανός και η Ελλάς δεν δύνανται να διατηρηθούν έν τή Ορθοδοξία, εάν εγκαταλείψουν την γλώσσα των Πατέρων.
Την φθοράν της γλώσσης της Ορθοδοξίας επεχείρησαν συστηματικώς έν τή Ανατολή πρώτοι οι οπαδοί του αιρεσιάρχου Πάπα Ουνίται. Τούτο ομολογούν οι ίδιοι, ώς ο παπικός θεολόγος Π. Γρηγορίου, είς το βιβλίον του <<Σχέσεις Καθολικών και Ορθοδόξων>>, Αθήναι 1958, σ. 257-309.
Οι Ουνίται, αντιδρώντες πρός το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, προσεπάθησαν, χάριν των προσηλυτιστικών των σκοπών, να δημιουργήσουν νέαν (τότε) ελληνόφωνον γλώσσαν, την λεγομένην Δημοτικήν ακολουθούντες πιστώς τάς υποδείξεις της έν Τριδέντω Συνόδου (1545-1563) της παπικής αιρέσεως (σ. 304). Τούτο δε έπραξαν, είς <<αντίδρασιν εναντίον της καθαρευούσης>> (σ. 303), ηγούν της Ελληνικής γλώσσης, της οποίας κοιτίς...υπήρξεν το Φανάρι>>. Δηλαδή το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως, το οποίον εκράτει απαραχαράκτως, και μετελαμπάδευε την ζωηφόρον Ορθόδοξον Παράδοσιν πιστώς, μέχρι και της ελληνοφώνου γλώσσης των Αγίων.
Ούτοι λοιπόν (οι Ουνίται) είναι οι πρώτοι δημοτικισταί, και, απο του 16ου αιώνος μέχρι των νεοτἐρων χρόνων, οι μόνοι, οίτινες, προσεπάθησαν να συντάξουν γραμματικήν της λεγομένης Δημοτικής, πλήν όμως (τότε) ανεπιτυχώς.
Το οπισθοδρομικόν τούτο έργον των αιρετικών εμιμήθησαν και μή νεώτεροι λόγιοι Έλληνες, παραπλανηθέντες υπό της ευεξαπατήτου Δύσεως.
Διά της καθιερώσεως της <<Δημοτικής>> επιχειρείται η αποκοπή των συγχρόνων Ορθοδόξων Ελλήνων απο του ορθοδόξου χριστιανικού λόγου, και έν γένει της Ορθοδοξίας και του Χριστιανικού Ελληνισμού , με απώτερον σκοπόν την ευχερή άλωσίν των.
Ο καρδινάλιος και εξωμότης Βησσαρίων τον 15ον αιώνα, έλεγεν εμπαθώς, ότι τα Ελληνικά συγγράμματα και η Ελληνική γλώσσα θα εκλείψουν ( <<Εκκλησία>>, 15.2.1964, σ. 95). Ακόμη ο Βησσαρίων, ώς γράφει ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης είς το βιβλίον του <<Ορθοδοξία και παπισμός>>, Αθήναι 1969, εξεμάνη, διότι ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ωπλισμένος με την ακατανίκητον σοφίαν των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, είς την σύνοδον Φερράρας-Φλωρεντίας, απέκρουε και κατέβαλε πάντας τους παπικούς και φιλοπαπικούς. Τότε ο εξωμότης Βησσαρίων έλεγεν έν τώ σατανικώ θυμώ του, <<ότι θα εκλείψει η Ορθοδοξία και αυτή έτι η Ελληνική γλώσσα>>! (σ.61).
Ο Έλλην, ή ελληνόφωνος Χριστιανός και η Ελλάς δεν δύνανται να διατηρηθούν έν τή Ορθοδοξία, εάν εγκαταλείψουν την γλώσσα των Πατέρων.
Την φθοράν της γλώσσης της Ορθοδοξίας επεχείρησαν συστηματικώς έν τή Ανατολή πρώτοι οι οπαδοί του αιρεσιάρχου Πάπα Ουνίται. Τούτο ομολογούν οι ίδιοι, ώς ο παπικός θεολόγος Π. Γρηγορίου, είς το βιβλίον του <<Σχέσεις Καθολικών και Ορθοδόξων>>, Αθήναι 1958, σ. 257-309.
Οι Ουνίται, αντιδρώντες πρός το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, προσεπάθησαν, χάριν των προσηλυτιστικών των σκοπών, να δημιουργήσουν νέαν (τότε) ελληνόφωνον γλώσσαν, την λεγομένην Δημοτικήν ακολουθούντες πιστώς τάς υποδείξεις της έν Τριδέντω Συνόδου (1545-1563) της παπικής αιρέσεως (σ. 304). Τούτο δε έπραξαν, είς <<αντίδρασιν εναντίον της καθαρευούσης>> (σ. 303), ηγούν της Ελληνικής γλώσσης, της οποίας κοιτίς...υπήρξεν το Φανάρι>>. Δηλαδή το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως, το οποίον εκράτει απαραχαράκτως, και μετελαμπάδευε την ζωηφόρον Ορθόδοξον Παράδοσιν πιστώς, μέχρι και της ελληνοφώνου γλώσσης των Αγίων.
Ούτοι λοιπόν (οι Ουνίται) είναι οι πρώτοι δημοτικισταί, και, απο του 16ου αιώνος μέχρι των νεοτἐρων χρόνων, οι μόνοι, οίτινες, προσεπάθησαν να συντάξουν γραμματικήν της λεγομένης Δημοτικής, πλήν όμως (τότε) ανεπιτυχώς.
Το οπισθοδρομικόν τούτο έργον των αιρετικών εμιμήθησαν και μή νεώτεροι λόγιοι Έλληνες, παραπλανηθέντες υπό της ευεξαπατήτου Δύσεως.
Διά της καθιερώσεως της <<Δημοτικής>> επιχειρείται η αποκοπή των συγχρόνων Ορθοδόξων Ελλήνων απο του ορθοδόξου χριστιανικού λόγου, και έν γένει της Ορθοδοξίας και του Χριστιανικού Ελληνισμού , με απώτερον σκοπόν την ευχερή άλωσίν των.
Ο καρδινάλιος και εξωμότης Βησσαρίων τον 15ον αιώνα, έλεγεν εμπαθώς, ότι τα Ελληνικά συγγράμματα και η Ελληνική γλώσσα θα εκλείψουν ( <<Εκκλησία>>, 15.2.1964, σ. 95). Ακόμη ο Βησσαρίων, ώς γράφει ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης είς το βιβλίον του <<Ορθοδοξία και παπισμός>>, Αθήναι 1969, εξεμάνη, διότι ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ωπλισμένος με την ακατανίκητον σοφίαν των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, είς την σύνοδον Φερράρας-Φλωρεντίας, απέκρουε και κατέβαλε πάντας τους παπικούς και φιλοπαπικούς. Τότε ο εξωμότης Βησσαρίων έλεγεν έν τώ σατανικώ θυμώ του, <<ότι θα εκλείψει η Ορθοδοξία και αυτή έτι η Ελληνική γλώσσα>>! (σ.61).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου