ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ!

Την φθοράν της γλώσσης της Ορθοδοξίας επεχείρησαν συστηματικώς έν τή Ανατολή πρώτοι οι οπαδοί του αιρεσιάρχου Πάπα Ουνίται. Τούτο ομολογούν οι ίδιοι, ώς ο παπικός θεολόγος Π. Γρηγορίου, είς το βιβλίον του <<Σχέσεις Καθολικών και Ορθοδόξων>>, Αθήναι 1958, σ. 257-309. Οι Ουνίται, αντιδρώντες πρός το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, προσεπάθησαν, χάριν των προσηλυτιστικών των σκοπών, να δημιουργήσουν νέαν ελληνόφωνον γλώσσαν, την λεγομένην Δημοτικήν. Ούτοι είναι οι πρώτοι δημοτικισταί, καί, από του 16ου αιώνος μέχρι των νεοτέρων χρόνων, οι μόνοι, οίτινες προσεπάθησαν να συντάξουν γραμματικήν της λεγομένης Δημοτικής, πλήν όμως τότε ανεπιτυχώς. Το οπισθοδρομικόν τούτο έργον των αιρετικών εμιμήθησαν και μή Ουνίται νεώτεροι λόγιοι Έλληνες, παραπλανηθέντες υπό της ευεξαπατήτου Δύσεως. Ο καρδινάλιος του αιρεσιάρχου Πάπα Βησσαρίων, ώς γράφει ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης είς το βιβλίον του <<Ορθοδοξία και Παπισμός>> Αθήναι 1969, εξεμάνη, διότι ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ωπλισμένος με την ακατανίκητον θείαν σοφίαν των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, είς την σύνοδον της Φερράρας-Φλωρεντίας, απέκρουε και κατέβαλε πάντας τους παπικούς και φιλοπαπικούς. Τότε ο εξωμότης Βησσαρίων έλεγε έν τώ σατανικώ θυμώ , <<ότι θα εκλείψει η Ορθοδοξία και αυτή έτι η Ελληνική γλώσσα>>! (σ.61). Οι γλωσσομάχοι αλλότριοι μισούσι την τελείαν γλώσσαν μορφώσεως της Ορθοδοξίας και επιδιώκουσι την αντικατάστασι αυτής. Διά της καθιερώσεως της Δημοτικής επιχειρείται η αποκοπή των συγχρόνων Ορθοδόξων Ελλήνων από του ορθοδόξου χριστιανικού λόγου. Διά την ιεράν ταύτην γλώσσαν της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, ισχύει πάντοτε τό του Μ. Αθανασίου <<Μή...τίς...πειραζέτω τάς λέξεις μεταποιείν, ή όλως εναλλάσειν.. Ὀσω γάρ των Αγίων ο βίος βελτίων των άλλων εστί, τοσούτω και τα παρ' αυτών ρήματα τών παρ' ημών συντιθεμένων βελτίονα και ισχυρότερα άν τις είποι δικαίως>>(ΒΕΠΕΣ, 32) 28). Ο Μητροπολίτης Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης κ. Ιερόθεος είς τον Β΄ τόμο απανθίσματος πατερικής σοφίας, υπό τον τίτλον <<Οσμή Ευωδίας Πνευματικής>> , Πάτραι 1978, αναφερόμενος ειδικώτερον είς την γλώσσαν των αγίων Πατέρων και την σχετικήν αμάθειαν πολλών συγχρόνων, προσθέτει <<ότι πλείστοι έκ των νεοτέρων Ελλήνων ουδέποτε εξετίμησαν επαρκώς την Πατερικήν εκκλησιαστικήν γλώσσαν, ούτε κατενόησαν την δημιουργική αξίαν αυτής, ούτε εισέδυσαν είς την μυσταγωγίαν της πνευματικής της χάριτος>> (σ. ιθ΄). Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ δί ειδικής εγκυκλίου του έτους 1819 λέγει ότο ο κίνδυνος διά την πατροπαράδοτον παίδευσιν προκύπτει και <<έκ τινών διαφθαρμένων ανδραρίων, τα οποία, καθώς τα ζιζάνια μεταξύ του καθαρού σίτου, όντα και αυτά μεταξύ τών πεπαιδευμένων του Γένους, ανεφύησαν πλανώμενα ύφ' εαυτών και πλανώντα τούς αφελεστέρους και απεριφράκτους την διάνοιαν. Εχθροί της ελληνοχριστιανικής παιδείας προβάλλουσιν...ότι των προγόνων η γλώσσα είναι δύσκολος είς την κατάληψιν...και τρόπον τινά περιττή είς το Γένος τήν σήμερον. Διό και παρεισάγουσιν αλλοκότους τινάς καινοτομίας και νέας νομοθεσίας, ώστε και ετόλμησαν μερικοί ...ν' αντιστρατεύωνται έκ του εμφανούς (κατά της προγονικής γλώσσης) και να κινώσι κατ΄ αυτής γλώσσαν υβρίστριαν και αχαλίνωτον. Η επερχομένη ζημία έκ της αντιπαιδευτικής ταύτης επιβουλής δεν είναι μόνον ή της προγονικής διαλέκτου κατάργησις, αλλά και ή περί τήν αμώμητον πίστιν ψυχρότης>> Εμφανίζονται λοιπόν ήδη θρασύτεροι οι επιχειρούντες να μετατρέψωσι τα ιερά κείμενα της ορθοδόξου λατρείας είς την λεγομένην δημοτικήν. Υπέρ τούτο επικαλούνται την αμάθειαν των συγχρόνων Ελλήνων και την ανάγκην προσαρμογής των κειμένων είς την γλώσσαν των αγραμμάτων. Αί φρούδαι αυτές θέσεις, επαναλαμβάνομεν, δεν είναι νέαι και ορθόδοξοι, αλλά παλαιαί και αιρετικαί. Πρώτος τάς υπεστήριξε μετά πάθους ο πρωτοπόρος των λεγομένων δημοτικιστών, ο ουνίτης κληρικός Ν. Σοφιανός, όστις έζησε τον ΙΣΤ΄ αιώνα. Ούτος είς τον επίλογο της Γραμματικής του υπεστήριζε τηνκατασκευήν της λεγομένης δημοτικής, την οποίαν ωνόμαζεν <<κοινήν>>, και με το επιχείρημα της κατανοήσεως ταύτης παρά πάντων είς βαθμόν, ώστε <<και οι γυναίκες σχεδόν να την γρυκούν>> (Σχέσεις Καθολικών και Ορθοδόξων>>, Αθήναι 1978, σ.275). Οι σημερινοί <<δημοτικισταί>>, εκκλησιατικοί και μή, ουδέν νέον ποιούσιν, αλλά ακολουθούσι τούς κακοδόξους και αντιγράφουσι τούς ουνίτας , ώς πιστοί τούτων οπαδοί! Παλαιότερα ο Μητροπολίτης Δημητριάδος προσεπάθησεν περαιτέρω γλωσσικήν αποστασίαν. Διά σχετικής επιστολής του (τότε) γνωματεύει όπως πιστοί συνθέσωσι <<νέους ύμνους, σε γλώσσα προσιτή>> ήγουν <<δημοτικήν>> (Ορθόδοξος Τύπος, 7/3/1980, σ. 4). Βεβαίως τούτο εστίν εγκατάλειψιςντης ορθοδόξου λατρείας και έκπτωσις είς αλλότριαν, προφανώς παπικού ή φιλοπαπικού φρονήματος. Διό ο δημοτικιστής ούτος Ιεράρχης (και οι σημερινοί ομόφρονές του) βασίζει την πρότασιν αυτού και γενικώς την εισαγωγήν της <<δημοτικής>> είς την λατρείαν της Ορθοδοξίας επί της παπικής κακοδοξίας, ότι η Παράδοσις της Εκκλησίας <<έχει την δυνατότητα νέας δημιουργίας με νέα μορφή>> (αυτόθι). Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένον ότι πάν κλασικόν κείμενον έν τή μεταφράσει αποβάλλει το 90% της αξίας αυτού (Γεωργούλη, Πρακτικά Εκπαιδευτικού Συνεδρίου έν Τριπόλει, έν Αθήναις 1958, σ. 130). Έξ άλλου έν τή Εκκλησία δεν εγένετο ποτέ μετάφρασις των αγιογραφικών κειμένων είς ελληνικόν τι γλωσσικόν ιδίωμα. Αί κατά τούς τελευταίους καιρούς γενόμεναι τοιάυται μεταφράσεις εκινήθησαν έξωθεν της Ορθοδοξίας, ή κατ' ενέργειαν αλλοτρίων, ή κατ' επηρεασμόν επί επιρρεπόντων είς νεωτεριστικάς καινοτομίας Ορθοδόξων.