Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν ακολουθεί το πλήθος των ανθρώπων, αλλά την αλήθειαν, κάν υπ΄ ολίγων πιστεύεται.
Γνώριζε, λέγει ο Μ. Βασίλειος, «ότι, ού το πλήθος έστι το σωζόμενον, άλλ’ οι εκλεκτοί του Θεού» (PG. 32, 948). Διότι «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα είς την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ΄ 14). Είναι ολέθριον το ακολουθείν το πλανώμενον πλήθος, προς το οποίον αντετάχθησαν πάντες οι Άγιοι, ώσπερ και προς τους ασεβείς άρχοντας. «Ποίον δε μοι και πλήθος λέγεις;» καί επικαλείσαι; γράφει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. «Το μισθωθέν κολακεία και δώροις; Το κλαπέν αμαθία τε και αγνοία; Το πεπτωκός δειλία και φόβω; Το προτιμήσαν πρόσκαιρον αμαρτίαις απόλαυσιν της αιωνίου ζωής; (PG. 99, 1084).
Ούχ ούτω «πλήθει το ψεύδος κρατύνεις;… Όσω γάρ πλείους έν τω κακώ, τοσούτω μείζων η συμφορά» (αυτόθι). Μη λοιπόν «πρόσεχε τω πλήθει των ονομαζομένων θεοσεβών», (Μ. Βασιλείου, PG. 30, 552), αλλά τους γνησίους, κάν εκ τούτων διασώζεται μόνο είς.
«Είς ευδοκιμών είς το Θείον προτιμότερος υπέρ μυριάδας αυθαδεία σεμνυνομένας» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1081). «Κρείσσων είς ποιών το θέλημα του Κυρίου, η μυρίοι παράνομοι. Έστι γάρ, έστι πολλάκις άνθρωπος είς μυρίων αντάξιος», γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Και τι λέγω έστιν είς άνθρωπος μυρίων αντάξιος μόνος; αλλά και της οικουμένης αναγκαιότερος και τιμιώτερος» (PG. 51, 65-67). Μάλιστα δε έν δυσκόλοις περιστάσεσιν, ότε ευρίσκονται «ευάριθμοι οι ακαμπείς» έν τη πίστει (Θεοδώρου Στουδίου, PG. 99, 1172).
Διό, τονίζει ο Μ. Βασίλειος, «εύχου γενέσθαι των ολίγων. Σπάνιον γάρ το αγαθόν» (PG. 31, 645). Εάν, γράφει ο Θεολόγος Γρηγόριος, οι άλλοι φέρουν και φέρωνται πλανώμενοι, εγώ δε γνωρίζω «τι βέλτιον των πολλών», δεν θα δεχθώ «εκείνων είς είναι μάλλον, η όπερ ειμί» (PG. 36, 484). Πρός τον προτιμώντα το παραφερόμενον πλήθος ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει: «Αλλά συ μέν προτίμησον, εί δοκεί, του σωζομένου Νώε το υποβρύχιον πλήθος εμοί δε συγχώρησον τοίς ολίγοις τη κιβωτώ προσδραμείν» (PG. 99, 1084).
Δεν αμαρτάνουσι λοιπόν «οι πλήθει την Εκκλησίαν ορίζοντες και το βραχύ διαπτύοντες ποίμνιον;… οι την ψάμμον τιμώντες και τους φωστήρας υβρίζοντες; (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 32, 216). Ναι μέν υπάρχει «και πλήθος αιδέσιμον», τούτο όμως δεν είναι το τυχόν, αλλά το άξιον «ού το φεύγον εξέτασιν, αλλά το παρέχον απόδειξιν» περί της ορθοφροσύνης του «ού το πικρώς αμυνόμενον, αλλά το πατρικώς διορθούμενον, ού το χαίρον καινοτομία, αλλά το φυλάσσον πατρώαν κληρονομίαν» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1084). Εάν το πλήθος δεν είναι αποδεδειγμένως ορθόδοξον, «μηδέποτε υμάς πτωείτω λαού πολυοχλίαν», προτρέπει ο Μ. Βασίλειος (PG. 32, 948).
Γνώριζε, λέγει ο Μ. Βασίλειος, «ότι, ού το πλήθος έστι το σωζόμενον, άλλ’ οι εκλεκτοί του Θεού» (PG. 32, 948). Διότι «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα είς την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ΄ 14). Είναι ολέθριον το ακολουθείν το πλανώμενον πλήθος, προς το οποίον αντετάχθησαν πάντες οι Άγιοι, ώσπερ και προς τους ασεβείς άρχοντας. «Ποίον δε μοι και πλήθος λέγεις;» καί επικαλείσαι; γράφει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. «Το μισθωθέν κολακεία και δώροις; Το κλαπέν αμαθία τε και αγνοία; Το πεπτωκός δειλία και φόβω; Το προτιμήσαν πρόσκαιρον αμαρτίαις απόλαυσιν της αιωνίου ζωής; (PG. 99, 1084).
Ούχ ούτω «πλήθει το ψεύδος κρατύνεις;… Όσω γάρ πλείους έν τω κακώ, τοσούτω μείζων η συμφορά» (αυτόθι). Μη λοιπόν «πρόσεχε τω πλήθει των ονομαζομένων θεοσεβών», (Μ. Βασιλείου, PG. 30, 552), αλλά τους γνησίους, κάν εκ τούτων διασώζεται μόνο είς.
«Είς ευδοκιμών είς το Θείον προτιμότερος υπέρ μυριάδας αυθαδεία σεμνυνομένας» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1081). «Κρείσσων είς ποιών το θέλημα του Κυρίου, η μυρίοι παράνομοι. Έστι γάρ, έστι πολλάκις άνθρωπος είς μυρίων αντάξιος», γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Και τι λέγω έστιν είς άνθρωπος μυρίων αντάξιος μόνος; αλλά και της οικουμένης αναγκαιότερος και τιμιώτερος» (PG. 51, 65-67). Μάλιστα δε έν δυσκόλοις περιστάσεσιν, ότε ευρίσκονται «ευάριθμοι οι ακαμπείς» έν τη πίστει (Θεοδώρου Στουδίου, PG. 99, 1172).
Διό, τονίζει ο Μ. Βασίλειος, «εύχου γενέσθαι των ολίγων. Σπάνιον γάρ το αγαθόν» (PG. 31, 645). Εάν, γράφει ο Θεολόγος Γρηγόριος, οι άλλοι φέρουν και φέρωνται πλανώμενοι, εγώ δε γνωρίζω «τι βέλτιον των πολλών», δεν θα δεχθώ «εκείνων είς είναι μάλλον, η όπερ ειμί» (PG. 36, 484). Πρός τον προτιμώντα το παραφερόμενον πλήθος ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει: «Αλλά συ μέν προτίμησον, εί δοκεί, του σωζομένου Νώε το υποβρύχιον πλήθος εμοί δε συγχώρησον τοίς ολίγοις τη κιβωτώ προσδραμείν» (PG. 99, 1084).
Δεν αμαρτάνουσι λοιπόν «οι πλήθει την Εκκλησίαν ορίζοντες και το βραχύ διαπτύοντες ποίμνιον;… οι την ψάμμον τιμώντες και τους φωστήρας υβρίζοντες; (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 32, 216). Ναι μέν υπάρχει «και πλήθος αιδέσιμον», τούτο όμως δεν είναι το τυχόν, αλλά το άξιον «ού το φεύγον εξέτασιν, αλλά το παρέχον απόδειξιν» περί της ορθοφροσύνης του «ού το πικρώς αμυνόμενον, αλλά το πατρικώς διορθούμενον, ού το χαίρον καινοτομία, αλλά το φυλάσσον πατρώαν κληρονομίαν» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1084). Εάν το πλήθος δεν είναι αποδεδειγμένως ορθόδοξον, «μηδέποτε υμάς πτωείτω λαού πολυοχλίαν», προτρέπει ο Μ. Βασίλειος (PG. 32, 948).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου